 |
|
För gewöhnlich hett man sik goot vörbereit't, wenn man in de Kark geiht! Dat heet vör all'n: Noog Lüttgeld in de Tasch un sorgfältig indelen ... De swiegsame Klingelbüdel Vertelln vun Klaus-Dieter Tüxen Also, Klås sien Kunfermatschoon stünn an! Nå twee
Johr'n Quälerie — dat weer'n nämlich de twee Johr
Kunfermandenünnerricht, jede Wuch twee Stünnen, dorto
jede Wuch 'n Opseggen lehrn un sünndåågs, tominnst
jede twete, in de Kark; jungedi, dat weer'n wohre Opfers, dee Klås
un sien Nootkunfermanden opbringen müssten. Wenn he dor so
an denken deit, wordennig dat hüüttodåågs
aflöppt, kann man 't verglieken mit Strååfarbeit
gegen angenehme Frietietsgestaltung.
"Brot für die Welt" stünn dorbi op 'n Schild un in den Korv leeg ok nich blots Kleengeld. Nådat Klås 'n poor Grüschens insmeten harr, worrn hee un de annern de fiefhunnert Meters bit nå de Borbyer Kark, båven an de Bargstrååt, föhrt un an de Ingang kemen se all wedder an een Pütz, in dee se ok wedder Geld insmieten schullen. Dor hett Klås nich mit rekent un soo güng sien letzt Föfftigpennstück nå dat Boddenpersonål vun den leven Gott. De Kark weer rappeldicke vull un de Kunfermanden opgeregt, harrn Lampenfever, denn se müssten ja noch seehrs Spröök opseggen. Güng åvers all'ns goot af, wieldat dee, dee ehr Stück goot opseggen kunnen, sik mit de rechte Hand mellen schullen un de annern mit de linke — soo weer dat mit den Preester, Paster Stengel, afmååkt! Se kregen also seehrs Vertellen ünner de Lüüd, denn singen, beden, Preester snackt, singen, beden ...
Denn åvers — totale Roh in de Kark, un miteens keem Unroh op. De Grund weer'n twee Fruunslüüd, dee mit 'n fief Meters langen Kescher vun Reeg to Reeg, vun Minsch to Minsch güngen un soo lang verhåål'n dä'n, bit een wat Geld insmeet. Oh, wat keem Klås in de Kniep! Harr doch nich een Penn mehr bi sik un de Beddelfru keem jümmer neger. In de Kark weer't mucksmuusenstill, meist jeedereen smeet 'n Geldstück in den Klingelbüdel un jedetmål seggt dat "klick, klick, klick". Nu keem Klås an de Reeg, un mit 'n hoochroden Kopp dä he so, as wöör he ok Geld insmieten. Jüst in düssen Momang weer 't dodenstill in de Kark, man ok de Klingelbüdel sweeg, sä nich "klick"! — 'n Barg Lüüd dreihten ehr'n Kopp in sien Richt, üm sik to övertügen, workeen dor 'n Geldschien insmeet. Man as se em segen, weer 't för jüm kloor, dor keem gor keen Geld in den Büdel.
Sien Mitkunfermanden blangenbi kregen sik dat Grienen, de ool Tutz mit den langen Kescher heel sik noch 'n Ogenblick bi den armen Jung op un güng, na 'n unendlich lange Tiet, so düchter Klås dat tominnst, een'n wieder. Sien Vadder, dee op de Empore över em seet, kreeg dat, nakloor, ok mit un wull vör Schååm an'n leevsten in de Eer krupen. Pienlich weer Klås dat förwiss, man argert hett he sik åvers ok över düsse verdammichte Beddelee, dee dormit noch nich toenn weer. Bi 't Rutgåhn, ut de Kark, möök de Preester to'n veerten Mål dorop opmarksam, nochmal wat in de Pütz to smieten. Füünsch as'n Stint güng Klås nu "erhobenen Hauptes" un ohn' root to warrn, mit sien Hannen in de Büxentaschen, an Pütz un Gottsdeener vörbi — schull hee doch denken, wat he wull, hee weer ja nu kunfermeert! De nächste Överraschung worr Klås tohuus wies. 'n Barg Präsente tövten all op em, un wat för Geschenke! För dee dorv he denn annern Dag vun Nåver to Nåver lopen, sik bedanken un jeedereen to'n Kaffee inlåden. Föffteihn bit twindig Alpenveilchen tierten de Finsterbänk in Stuuv, Köök un nakloor ok den Geschenkedisch, Taschendöker — nich to tellen —, fief "Kulturtaschen", 'n lütte beten wat anneres un 'n Barg Lüttgeld, dee op hunnertsössunsöventig Mark anwussen is. Vun dütt Geld hett Klås sik sien eerstet, någelnieget Fohrrad köfft.
7.5.2022
|
Op
'n Disch, neven een grotet Licht, stünn en Korv un de Preester
forder de Kinner op, vun seehrs Barg Geld, wat se an düssen
Dag kriegen wöörn, doch 'n lütte beten aftogeven.
