Vergnööte Karkenvertellers
De oole Schäper

vun Addi Kahl

Sü-so — in de Süs’ler Vicelinkark harr de oolte Dörps-Schäper sien wittes Porzelan-Schild mit de Nr.13, de sienen Stammplatz in de drütte Bankreeg utwies. — He harr in all de langen Johren as en gottesfürchtige Besöker bi de Gottsdeenste ni nich fehlt, — jümmers den truun Scheperhund „Filax“ an sien Siet. De drusel to giern mit ’n Kopp op de Büxenbeen vun „Herrchen“ vör sik hen un knurr ok all maal kort
los, wenn he sik stöört föhl un maal Plats maken schull, wenn noch jichtenseener an em vörbi wull.

Dat mit de Tiet woll Arger opkommen würr, künn sik an, as de Küster de Kritik vun
anner Besökers bi ’n Pastoor vördregen schull un meen, dat dat woll Tiet würr,
düsse Missstännen op de Kanzel maal künnig maken un dorbi den Schäper maal
optofordern, sienen Köter „Filax“ buten vör de Kark antolienen. Ok schull dat
Deert Bargen vun bissige Flöh in ’t stuppige Fell hebben un af un an ok maal bissig
warrn. Besünners argern dö de Küster sik avers doröver, dat de Schäper deelwies
Schietklüten vun de Schaap an sien Gummisteveln achterlööt.

"Na und?!"

Un to ’n Gottsdeenst an ’n Sünndagmoorn weer dat Maat för den Pastoor vull un
he mahn den Schäper vör alle Karkenbesökers af, wat na sik tröök, dat düsse
totaal vergrätzt würr un luuthals bölk: „Ik warr mi ni nich mehr op mienen
Stammplats setten un mutt mi bavento ok noch vun den Pastoor op den Slips pedden laten —— nee Sluss, Filax, wi gaht!“

"Jau! Jau! Gaht wi!"

So güng dat lange Tieden ahn den Schäper op dat Oosterfest to, as de Küster
den Pastoor mahn, maal to versöken, en Verdregen un nieges Miteenanner to
versöken. Un so möök de Küster sik op den Weg un besööch den Schäper mang
hunnerte vun Schaap in ehr ’n Ünnerstand. — Un mit versöhnliche Stimm versööch
he em to bewegen: „Us Pastoor hett dat in sien letzte Predigt ni nich so garstig utdrücken wülln, un dat weer doch bestimmt för de ganze Gemeen en Teken vun Harmonee, wenn Du to Oostern weller Dienen Stammplats Nr. 13 besetten deist, orrer?" —

So lööt sik de Schäper mit sien tögerliche Tosaag opletzt doch ümstimmen op en
villiggt nieges Miteenanner. — „Wer bannig schöön, wenn Du weller rechttiedig vör
de Predigt in de drütte Karkenbank den Plats besetten würrst!“

So kööm dat denn, as de Pastoor ut de Bibel vun „de Auferstehung“ to predigen anfüng, as em de Satz vun de Lippen nei: „Ein rechter Hirte verlässt seine Herde nicht!“ —

"Genau!"

Dat weer toveel för den oolen Schäpersmann, un he schööt ut de Karkenbank hooch un lamenteer vergrätzt un mit argerliche Stimm luuthals: „Komm Filax, wi gaht. Ik heff dat nipp un nau wüsst, dat usen Pastoor keen beten to truun is — he fangt all weller mit sien achtersinnige Stichelee an!“