vun Addi Kahl

Veer huushooche Masten, een bannige Rump,
swatt teert de „Passat“ in Haven.
Roht ut sik vun Seetöörn in deels störmige Stunn,
oolte Bark, nu dörfst du slapen.
Seh ’k di dümpeln an de Pier, krieg ik Lengen na’t Meer,
packt mi ’t Fernweeh na Seeavendüür,
mi geiht dat ok so as di, fast vertäut bliffst du hier,
doch mien Droom blifft: noch eenmaal ’ne Hüür.

Nu liggst du verlaten, in de Masten keene Maten,
veele „Landrotten“ sünd total faszineert.
Föhrt man se ünner’t Deck,
wiest vun Bug bit an’t Heck,
wo de Laderüüm, drange Slaapkojen weern.
Un Respekt steiht fix op, wo so veel Seiltüüch tohoop
un dickes Tauwark verwirrt ohne Tahl.
Ok ’ne Crew, de ’t nich reut, hüüt de „Passat“ betreut.
Stolte Bark — dat weer eenmaal!

Seil in Droom, du stoltet Schipp,
bliffst in ’t Hart mi för jümmers verbunnen.
Liggst in Haven, nie mehr Törns över’t Meer,
smucke „Passat“, langen vergahn düsse Stunnen.
Seil in Droom, du stolte Bark,
seh uns Deck schrubben as junge Janmaten,
un Delphine, de dansen vör ’n Bug,
mit Salpeter ut Översee beladen.
Seh uns noch reffen dat Seiltüüch in Störm,
över Breckers, so hooch as ’n Töörn.