Vun uns Kinnertiet an’t Meer — as jümmers
rull’n de Well’n op denn Strand,
seh uns vör ’n Sandboorg schüffeln in witte, weeke
Ostseesand.
Wi buen uns Drakens ut Holt, bespannt mit bruun Packpapeer,
en lange Steert ut Saxband, sweeven se as Möwen över ’t
Meer.
Jümmers barfoot lang de Teerstraat — wi
ielen hiddelig hen na See,
man kunn von wieten witte Schuumkronen as Diamanten blenkern seh’n.
Wi kregen vun’t Baden ni nich noog, sammeln uns Muscheln för
to Huus,
un avends so mööd vun ’t Spill, bröchen uns
de Müdder in de Puuch.
Annerndaag na School — wi schesen vull Vörfreid
hen to’n Strand.
Uns frieget Kinnerleven, spelen un baden an de Waterkant.
Mit Strandkörf överseit, staht hüdigendaags de langen
Strännen;
ik seh uns jümmers noch an lange Bänner mit uns Drakens
rönnen.
Un as wi öller würrn, keken wi so na un
na veel mehr na de Deerns.
Ut ehr Sandboorg an Strand kunn man ehr albern Kichern hören.
Avends denn mit Hartklopp’n na Huus, eerstet Verknalltsien
an ’t Meer,
un nachts in bontjebunte Drööm ehr söte Snuut villicht
noch spören.
Dat is solang’n nu all her — dat Leven
schrifft so veel Geschichten;
verstreut in Stadt un Lannen, verlöör’n sik Frünnen
denn na un na ut Oog.
Doch vun uns Drakenstiegen in Wind schall hier mien lüttje
Leed berichten,
ok vun de Süchten na mien Strand, — dorvun krieg ik bit
hüüt nich noog.
Bild: Rudi Witzke
As dörch’n Sandklock rieselt uns Leven,
as ewig de Dünung rullt op’n Strand,
wo hüüt mien Enkelkinner schüffelt — vergnöögt
in witte, warme Sand.
Wi winkt ehr to ut ’n Strandkorf un freit uns mit an ’t
Kinnerspill,
spendeert ok mal een Ies an Stöhl — sowat geev för
dat dortomaal nich veel.
Wo sünd ji bleven, uns Kinnertieden un all
mien Drakenfrünn?!
Ik sluut mien Ogen in Strandkorf — un dor, — nu kann ik
se sehn.
Ik sluut mien Ogen, kann uns bi’t Draken-stiegen-Laten sehn.
