Ida Webers Rull trüchwards vun de Tüffelmiet

vun Günter Weber

Ik mutt nu ja seggen, wokeen Ida Weber weest is. Sei weer de Mudder vun mien Vader, somit mien Oma.

Ida Weber

Mien Grootvadder hett mit sien Tüffeln grootes Glück hatt

So um disse Tiet weer dat. Ja, 1947 glööv ik. Wi hebbt dat ierste Måål schlacht na den Orlog. Nee, wat weer dat för en Prachtswien! Seker wöög dat oewer veer Zentner.

De niege Buur up den Hoff harr von Berlin Tüffeln för't Planten "amerikaansch besorgt".
"Ackersegen" kunnen wi planten.

Dat is en Soort, de grote Tüffel bringt. Över "Ackersegen" steiht schreven: "Ackersegen, ein Klassiker unter den Knollen! 1929 entstanden aus den beiden Sorten "Hindenburg" und "Allerfrüheste Gelbe". Bis in die 60er Jahre war die Kartoffel weit verbreitet, ertragreich, starker, würziger Geschmack, Blüte weiß, reichblühend, Reife sehr spät, sollte gut ausgereift sein, gut zu lagern, schorffest, krebsfest. Schale ocker, schwach genetzt, Augen ziemlich flach, Knollengröße mittelgroß bis groß, Kochtyp eher mehligkochend, Form rundoval."

Uns Opa verstünn wat nun Tüffel. Hei harr all in Pommern Tüffeln vermehrt.
Nau har hei doch vun den Morgen (2500 Quadratmeter) 159 Zentner Ackersegen oorn kunnt.

DDR-Zeitung

In'e Tieding "Freie Erde" stunn, "dieser Zuchterfolg sei nur im Sozialismus möglich." Nee, wat weer unsern Opa op die Kummunisten fünsch!

Jedenfalls an den Avend vör dat Schlachten müßt uns Oma noch unbedingt en grooten Korf vull vun den "Ackersegen" hebben.

De Miet warrt mit Eer tauschmeten

De Tüffelmiet werr noch nich ganz mit Ierd tauschmeten, dat de Tüffeln na båven noch wat dampen kunnen.

Dat harr mien Grootvader ehr seggt. In de Düsternis güng Oma hen na Tüffelmiet, ik flink na.

An beide Sieden weer de Tüffelmiet schön fast un hart inpackt. Ik mit den Korf op de Miet, un Tüffel boven ruut håålt. Op alle Vieren kümmt mien Grootmudder op de Tüffelmiet baven an. Sei rutscht af un rullt na ünnen. Sei blifft in den Graven liggen. Sei hett op den Weg na Huus nix, aver ok gornix seggt.

En Rövenmiet in'n Winter. Foto ML

Neegsten Dag hebbt wi dat Swien ümstött un Blaut-, Lewer-, Lung- un Mettwust måäkt. Un vörweg wöör natüürlich Wellfleisch kååkt.
Un denn pusselte Oma up den lütten Disch so vör sik hen. Un mit Grienen laadte se uns to Wellfleisch, Wustplatt un Pelltüffel in.

Pelltüffel. Foto Beat von Stein/Wikimedia Commons

Wellfleisch und Wustplatt. Foto Skipper Michael/Wikimedia Commons

Dat weer dat best Eten in mien Leven. Kannst mi mit 5-Gänge-Menü kamen, ik bliev bi de Pellkartüffel un dat Wellfleisch. — Un denn keem Opa: In uns Waderglöös harr hei wat Klores ingooten. Ja, Opa harr wohrhaftig en Richtbarger Koorn, för sik natüürlich dat halfe Glas vull.

Un denn wüßten wi ok, woso Oma in de Nacht vör dat Slachten noch en Korf "Ackersegen" bruukt hett.

Dat kann so na een Week west sien. Uns Oma waschte sik in de Köök. Die ganze Siet un ok de Rüüch weer gröön un blaag. Sei hett sich ganz seker ok wat an'e Rippen daan. So richtig Luft halen güng nich gaut.

Ik glööv nich, dat mien Grootmudder bit an't Levensend noch mal in Düstern Ackersegen ut en Miet haalt hett. Un solk en groot Freud, as wi an den Avend bi uns Smausen un Slüpern bi Wellfleisch, Pelltüffeln un en lütten Sluck Koorn harrn, hebbt wi so nie wedder belevt.

De Acker hett mit sien Tüffel unsen Festsmaus segent. Ackersegen!