Holt her!

vun Richard Weigand


Dat gift Lüüd, de behaupt, Füürholt warmt nich eenmol, nee, dreemol.

Meent is woll: Toerst bi't Sogen, achteran bit Hacken, un opletz in'n Oben. — Ik denk so bi mi, "dat warmt noch een poormol mihr!"

Son beten wat mööd un krützlohm sitt ik in de Stuv un holl de Feut no den warmen Oben to. Son Dag in't Holt, bi Snee un Frost, dor weetst denn doch, wat du doon hest. Dorbie is dat vun Daag — mit'n Keedensaag — all wat lichter to; so'n Keedensaag, de snitt een Kloben Holt no'n annern af, dor brukst du nich all to dull marachen.

Wenn ik dor an mien Vadder dink, dat weer noch in de Kriegstied, dor wör vun't Amt Brennholt todeelt, nich för jedeen Husholt een Boom, nee — man blods en Deel.

Unsen Vadder un Naver Muchow harrn s' grad dat dicke End vun den Beukenstamm geven. Naver Muchow, de harr son grote Karvsoog, de weer aver stump un so weer he den halven Dag mit'n stumpe Fiel an't Scharpmoken.

Annern Dag weer'n denn Vadder un Naver Muchow an't Sogen. Dat Sogen mit de Karvsoog, dat muttst öven, un so hör ik denn de Ansaag: "Blods trecken, Hannes, du, ik, du, ik!" So weer'n de Mannslüüd an't Sogen, een dreevirtel Stünn för eenmol dör. De Sweet leep jem man so hendaal, denn in de Knoken harrn's ok nix, geef jo nich recht wat to Eeten. Wi Jungs hebbt denn all mit Homer un Kiel versöcht, dat Holt to spalten un nars mit den Handwogen na Hus to fohr'n.

To Hus dor weer denn "Opa Wilhelm". Opa weer in Hamborg utbombt un harr nu bi uns in Ahrnsborg so'n lütte Komer kregen. Nu stunn he dor de mehrste Tied achter't Hus an den Soogbock un sneed mit de oll Bügelsaag Füürholt, ackerat twölf
Zentimeter jedeen Stück.

Wunnert heff ik mi denn ok mol, uns Opa weer een vun de Anstännigen, keen fletiges Wurt keem över sien Lippen. Bit to een' Dag, dor keem Gerhard mit en dicke rode Wöttel ut'n Gorden un harr dat seeker good meent, as he to Opa seeg: "Opa, machs en Wöddel?" So bös harn wie den Olen nie nich beleevt, as he mit de Bügelsoog achter Gerhard ran weer. De beiden jachtern dör den Gorden, bit Opa de Pust utgüng. Slichten müst narst uns Mudder den Striet — Opa har jo keen Tähn in'n Mund un fööl sik veralbert. Aver ik har so blangenbi en Barg niege Utdrück to hör'nkregen. "Du dumme Luus-op!" weer dorbi noch een vun de Anstännigen.

Jo, dat weer'n so lütte Beleefnisse mit Füürholt ut leege Johrn, un dacht heff ik mol, wi hebbt dat achter uns, nu hebt wi jo Öl un Gas.

Nee, wi fangt vörn wedder an: Holt sogen, eenmol warm, Holt no Hus bringen, tweemol warm, Holt hacken, dreemol warm, Holt opstopeln, veermol warm — un bit dat Holt no twee Johrn endlich in'n Oben dörf, üm de Stuv intoböten, dor hest den Speck all lang wedder op't Lief, den du bi dat Marachen verlorn hest.

Nüelich hett doch een so'n Klooken to mi seggt: "Dat muttst du anners ansehn, du büst an de frische Luft, du brugst keen Muckiebaud, un bi't Eeten, dor kannst düchtig tolangen, dor muttst du keen Kalorien tellen!"

Recht hett he, also Holt her!



Bild Karvsaag: Lokilech/Wikimedia Commons
Fotos un Teknen: Richard Weigand

12.6.2016


na baven