Weeßt noch?

Leven up'n Holm, de ole Schleswiger Fischersiedlung

vun Anke Nissen

Vele Johr weer he nich mehr in Schleswig west. Nu harr he't schafft. He keek in't Johanneskloster mit sienen Bibelgoorneck un bummel denn över'n "Holm", de ole Fischersiedlung. Miteens bleev he stahn un seeg den ollen Mann, de sik ut dat böverst Enn vun sien Klööndöör lehnen dee. He keem langsam neeger.

Jichtens photographeert se mi ok. Un denn schickt se mi en Photo. Ahn Absender, ahn Gruß, blots dat Photo! De hebbt dat je licht, mien Naam steiht an'e Döör un denn schickt se 't los. Ik steek dat Bild denn to de annern in'n Pappkarton. Wo schall ik dor ok anners mit hen.

Kiek Slühmann, mien Stuuv is nu veel grötter as dormals. Dormals heff ik in dit Stück vun de Stuuv mit mien Fru un Kinner wahnt. Nu is mien Tante storven - 104 Johr is se olt worrn - un ik heff ehr Huus - blangenbi vun mien - arvt un heff dörchbraken. Nu is allens noch mal so groot, - - - man nu wahn ik hier ganz alleen.

In mien Öller - wat meenst woll, wo olt ik bün? Man rut mit de Spraak! Övelnehmsch bün ik nich. Na, wat meenst? 70 meenst Du? Nee, nee, dor müßt Du noch 7 Johr toleggen!! Dat harrs't nich dacht, nich!
Man, wat ik seggen wull: In mien Öller findt een je keen Fru mehr. Mien Fru is al lang doot. Se liggt hier up'n Friedhoff. Wi pleegt dat Graff fein, ik un mien Kinner, un nastens kaam ik dor denn ok mit rin. Is doch 'n feine Saak, wenn een weet, wo een mal landt, meenst nich?
Ja, un later heff ik denn en' Fründin hatt, man de is nu ok al lang doot.

Un mien Huus - mien Familie wahnt hier al siet 250 Johr' in - dat is al up miene Dochter schreven. Dat heff ik al vör teihn Johr maakt - un dat is goot so, wegen de Stüürn un so - blots rutsmieten kann se mi nich, dat heff ik in de Papieren fastschreven.

Hest sehn, wo fein uns' Holm smückt is? Dat hebbt wi nich för Di maakt -- nee, af morgen fiert wi "Beliebung". Morgen is eerstmal Kinnerfest. O, man, wenn ik dor noch an denken do: Fröher, as mien Mudder noch leevt hett, de is mit ehr fein swattsieden Kleed truut worrn, elkeen Johr hett se dormit Beliebung fiert un toletzt leeg se dormit in'n Sarg. Hüüt mööt de Fruuns elkeen Johr en nie Kleed hebben. Un jümmers na de Mood, mal hebbt se lang Kledaasch an, dat du kuum enen Foot sühst - mal is de Rock so kort, dat he kuum över'n Achtersen reckt.
Wi Mannslüüd, wi gaht jümmers mit'n swatten Antog un den' hogen Hoot - so as to Beerdigung ok.

Du weeßt doch noch över de Beliebung Bescheed, nich? Uns' Beliebung is al 400 Johr' olt. Dat gifft noch dree annere in Schleswig. Uns' Beliebung sorgt för uns' Beerdigung. Wi hier vun'n Holm, wi kaamt all up unsen Karkhoff to liggen. Un de Beliebung kümmert sik üm allens, ok üm de Kapell. Un wi hebbt allens goot in'n Schuß, hest dat sehen?
Vele - anner Lüüd, vun buten - de wüllt geern hier beerdigt warrn. Se wüllt uns veel Geld geven, wi schüllt ehr Hüüs, ehr Land orrer, wat se so hebbt arven, man wi nehmt se nich. Süh, denn wörrn wi je blots rieke Lüüd nehmen un nienich kunn en armen Minsch hier liggen. Nee, dor laat wi uns nich up in. - Man veel Geld kunnen wi dorbi kriegen - liekers, nee! Dor liegt blots wi, vun'n Holm.

Fröher weer je de Holm en richtige Insel. Adolf - weeßt doch, de bruun Adolf - de müß je achter dat Johannes-Kloster en Kaseern buun, un denn rumpeln de Trecker mit dat Bumaterial up Hartgummirööd - stell Di dat mal vör! - up Rööd ut Hartgummi dörch uns' lütt Straat mit dat holperige Plaaster. Dat güng nich. De Tassen hüppen ut'n Schrank, so schlimm weer't. Dor hett Adolf - du weeßt doch, de bruun Adolf - denn de Straat rundherüm üm den' Holm buut un dorbi müß je denn dat Water toschütt warrn.

Weeßt' noch Slühmann, fröher harrn wi noch nich so'n fein Trepp hier in't Huus. Wi harrn blots en Ledder, mit'n Tau as Gelänner, weeßt noch? Ik wunner mi je hüüt noch, dat wi dormals, wenn wi mit'n dunen Kopp na Huus kemen, dat wi dor överhaupt rupkamen sünd!

Un wi slöpen as Kinner je direkt ünner de Dackpannen. Wenn in'n Winter buten Snee füll, müssen wi en Segel ünner de Pannen spannen, anners stiev dat dörch. Man wenn de Snee sachen füll, un dor suutje 'ne dicke Sneeschicht up't Dack keem, denn weer't meist komodig.
Tja, Slühmann, nu kiek di hüüt mien Trepp an! Richtig mit Stufen un Gelänner! Is dat nix?

As ik en Jung weer, dor hett in dat lütt Huus gegenöver en Familie wahnt, de harrn 16 Kinner. De harrn dormals al en Trepp. Bi't Eten seten de Gören schichtwies up de Trepp - wo sullen de anners ok all hen. Eten hebbt se vun Blicktöllers, de kunnen je nich twei fallen.
Wi hebbt veel tosamen speelt. Avends Klock söß hett de Vadder fleit, denn müssen all de lütten Gören rin, de noch nich to School güngen. Klock söven fleit he denn na den' Rest. Man, wo de all slapen hebbt, ik heff't nie nich rutkregen.

Wi hebbt noch teihn Fischer hier up'n Holm. Ik fisch ok jümmers noch so'n beten. Uns' höltern Scheep, de hett de Segelverein köfft. Dat is goot so, de pleegt se fein. Ik heff nu en Plastikboot. Dor hest keen Maleschen mit.
Verköfft warrt de Fisch meist in Kappeln, direkt an'n Haben. De Fischer laat de Bööt dor denn liggen un kaamt mit't Auto na Huus.
Ja, ja, dor hett sik veel ännert gegen fröher. Wi hebbt ok kenen Striet un Krach mehr mit de Fischer ut Arnis, nee - keen Spektakel mehr, - allens vörbi!

Minsch, Slühmaan, dat Du mi mal besöchst, dat wi uns noch mal wedder seht, dat freut mi würklich! Dor laat uns man noch enen up drinken, up een Been kann de Minsch je nich stahn. Wat seggst Du, Du harrst al twee? Tja, mi is de twete Kööm in dat sülvige Been rutscht as de eerste, un as ik al seggt heff, up een Been kann de Minsch je nich stahn..."