Uns Oma mit uns drei Bengels na den Doot vun uns Mudder

Un denn kümmt dat wedder hooch
Vergeten? Nie nich!

vun Günter Weber

As ik dat so lees, besinn ik mi. Dat har mi ok dråpen künnt.

1945. Heit is de Sommer. Na söben Weken tau Faut, vörbi an slaten Dören un slaten Ogen, gaud behöödt vun de Russen, dat uns de Polen nich alles wegnehmen vun unsen Handwägen över de Oder bi Pomellen, sünd wi in dat lütte Dörp in Meckelbörg ankamen.

Vertreibung

Mudders Graff

Wi, dat weeren mien Mudder, Oma un Opa (Öllern vun mien Vadder), mien beid Bräuder un ik. Anfang September weer de harde Marsch to Enn. Wi harrn wedder een Dack övern Kopp.

Denn slöög dat Schicksal swoor tau: Mien Mudder müßt uns Anfang September verlaten. De Fautmarsch wekenlang strapazeerte ehr. Se weer Tohuuns all swack un mickerig.

Oma un Opa weern sößdig Johr old. Nu haarn se noch uns drei Bengels uptotrecken. Bloots wi harren nix.

Uns Opa, ok all 61 Johr old

Mien Grootvader hett richtig Landwirtschaft liernt. Hei weer in Pommern op dat Gaut vun Friedrich Theodor von Zezschwitz al as Inspekter.

Hei nagelte ut ole Bree för uns so richtig Flohkisten, to de anner Lüüd Bettgestelle seggt, tausamen. Wi kunnen Opas Kisten best as Betten nütten. Flöh harren wi satt. In de olen Suldatendecken un de Strohsäck harrn dei sik innist. Wi kunnen uns gor nich so gau jöken, as se bi uns in't Hemd Platz nähmen.

Nee, na de Schaul müßten wi nich. Tüffeln racken, mit alle drei Jungs un uns Oma, dat weer uns Upgaav. Sößdig Zentner Tüffeln hebbt wi kregen. För een utroodt Kiep Tüffeln geev dat twee Pund Tüffeln un twölf Penning. Ik heff dat ümmer upschrieven müßt.

De Winter 45/46 kunn kamen. Hei käm ieskold. 25 grad Küll. Natt Holt innen Åben. Dat zischte man so. Mien lütt Brauder krööp bi Oma ünner de Deck up den Strohsack. Mien öllsten Brauder un ik deilten uns ok en Strohsack. Omas un Opas Strohsäck legen dicht bi uns. Sei vertellten nachts. "Wi sünd all old", sää mien Grootvader. "Wi hebbt all acht Kinner grootmaakt. Un nu noch de drei, dat köönt wi beid egenlich nich miehr."
Uns Oma snackte ok ganz lies. Wi beiden gröteren Jungs hürten dat doch. "De leive Gott schall mi strafen. Ik schall in'e Tollens' gahn un dor versupen, ehrdat de Kinner in en Heim kaamt." Wi hebbt dorbi lacht, awer ok Traan verloren. Lacht daröver, dat wi ni nich versopen weern in'e Tollense. Wi kunnen alle drei all swemmen. Tranen… ja, wi hebbt all dunnemals weiten, woans dat in de Heime togüng.

So gingen de Johren nu in't Land.

Paschen 1961. Oma un Opa sünd stolt op de Jungs,
de Opa nich groot maken wull.
Beder seggt, wo hei meinte, se kunnen dat nich miehr.

Ik heff mien Grootvader un mien Grootmudder na dat Foto ni nich miehr levend seihn.

Ok mien beiden Bräuder sind al lang doot, veel tau jung storven.

Ik bin över bleven. Elkeen Johr op Paschen, wenn ik dat Foto seih, denn bün ik dankbor un denk, wat heff ik Massel hatt, dat mien Oma on Opa mi nich in dat Heim bröcht hebbt. Bit an mien Enn schall ik dorför unsen Herrgott Dank seggen.

Dat Graff vun Ida un Friedrich Weber, mien Oma un Opa