De Hehn, de golden Eier leggt

vun Berthold Cordes

Nee, wat in 'e Zeitung uk jümmer för 'n dummerhaftigen Kraam steiht. Oder glövst du, dat dat Höhner gifft, de golden Eier leggt, so as en grote Annonce dat in 'e Zeitung verspreken deit? Ik jedenfalls kann dorto blots mit den Kopp schüddeln un höpen, dat tominnst von all dat annere, wat dor schreven steiht, en Stück Wohrheit an is. Gänzlich los von den Gedanken, dat en Hehn golden Eier leggen kann, kaam ik denn aver doch nich, un so snied ik mi de Annonce ut un heft se an 'e Wand, wo al mehr von so 'n Undöög prangern deit. As ik an 'n Avend noch eenmal de Anzeig an 'e Wand dörchlees, dörchschütt mi en Begevenheit ut miene Kinnertiet.

Wo faken harr ik miene Nees an 't Schaufinster von uns Höker plattdrückt, üm all de fienen Saken to bekieken, de Sahnebontjes, de Swattköpp un sünners de Schokolaad. Man köpen kunn ik disse Snökereien man blots, wenn Vadder siene Lohntüüt na Huus bröch. Denn sä he: „Ja, ja, dat leve Geld!" un schööf mi een, twee uk mal fief Gröschen to. Vonwegen levet Geld! Mien Mudder is leef un uk de leve Gott is leef — aver Geld? — Nee, Geld kann doch nich leef ween! Un so bröch ik miene Gröschen denn uk meist to 'n Höker un tuusch se üm in Sahnebontjes.

As ik eens Daags mien Spoorswien mit 'n Hamer slacht harr, wiel dat ik jüst mal wedder Jieper op Schokolaad harr un mien Kniep mal wedder leer weer, do kreeg ik grote Ogen: blots dree Penns un een Büxenknoop un een groten Windbuuk, anners keem nix to 'n Vörschien. „Ja, ja", dach ik, „dat leve Geld! Is doch nix, wenn een nich noog dorvon hett!"

Ik güng woll so in de drütte Schoolklass un muss 's morgens jümmer bitiets opstahn. De Unnerricht för de Drüttklässler füng recht fröh an. Wenn ik man blots eben över den Tuun klattern müss, üm op den Schoolhoff to kamen, so harr ik doch bi 't Opstahn männichmal mien Malesch, wenn dor nich de Hahn von uns Naver weer, de mi mit sien gresig Kreihn jümmer so rechttiedig ut 't Bett smeet, dat ik jüst to 'n Klockenslag in 'e School weer.

Wenn wi Sommerferien harrn, denn kreih he man uk, wieldat he ja nich weten kunn, dat ik nich na School müss un lever utslapen dä. Dat arger mi faken so, dat ik den Hahn opleevst den Hals ümdreiht harr. Eens Morrn 's, k wull mi jüst an den Kreihbüdel anslieken, dor ruschelt dat bi uns in 'n Goorn achter den Johannsbeerbusch. Ik kiek mi üm un troo mien Ogen nich. Sitt dor doch wohrhaftig en Hehn von uns Naver achtern Busch un duuk sik, as ik ehr opböhren do. Unner de Hehn is en Nest mit dree Eier. De Eier weern woll nich golden, aver se leten sik versülvern. Bi Meyer, wat uns Koopmannsladen heet, kunn een mit Eier betahlen. Twee Eier nehm ik mit. Dat drütte aver laat ik liggen, dormit de Hehn uk wieder ehr Eier in dit Nest leggen dä.

Mudder schickt mi an dissen Morrn to 'n Inköpen un dat weer mi utnahmswies ganz recht, kunn ik doch bi disse Gelegenheit glieks utprobeern, wat de Hehn, de mi golden Eier leggt, denn woll so weert is. As ik de Woor, de ik inköfft harr, betaalt heff, legg ik uk de beiden Eier op den Disch. „Wat krieg ik dorför?" „Twölf Penns je Ei", sä uns Höker. Ik harr mi al foorts utrekend, dat ik dorför twee Stangen Sahnebontjes un veer
Marmelbontjes kriegen dä, un wieldat mi jüst nix annern infallen dä, köff
ik dat uk in.

An 'n neegsten Morrn weer mien erste Weg wedder na dat Höhnernest achtern Busch. De Hehn seet noch op un so leet ik ehr gewiehren. As ik na 'n halve Stünn wedder nakiek, liggt redig twee Eier in dat Nest. Ik nehm een Ei rut un loop na 'n Höker. „Een Stang Sahnebontjes un twee Marmels", segg ik un betahl mit dat Ei.

So güng dat nu meist jeden Dag. Na 'n poor Daag fraagt mi de Höker: „Segg mal, sünd de Eier uk frisch, de du mi hier jümmer anslepst?" — „Ja", segg ik, „se sünd ganz wiss frisch. Ik söök se jeden Morrn sülvst." Dormit weer uk uns Höker tofreeden. Ik nehm miene Sahnebontjes un de Marmeln un loop freidig na Huus.

Von mi ut harr dat nu jümmer so wiedergahn kunnt. Eens Daags aver, ik harr mi jüst wedder een Ei ut 't Nest holt, rööp mi mien Fründ Fiete. He harr en neen Football to 'n Geboortsdag kregen un wull nu mit mi spelen.

Ik steek dat Ei in 'e Büxentasch un gah na em röver. Wi harrn al en ganze Wiel so speelt, un dat Ei harr ik al lang vergeten. Miteens mark ik, dat mi dat an de Büxenbeen bannig natt un glibberig ward. Foorts schütt mi dat in den Kopp: „Dat Ei is tweibroken; vondaag gifft dat keen Sahnebontjes un uk keen Marmel!"

Ik loop nu gau na Huus. Klammheimlich will ik mi en annere Büx övertrecken, aver Mudder harr mi al op de Trepp to faat kregen un dat Mallöör sehn. „Wat is denn mit di passeert?", wull se weten. „De Büx is ja ganz vullkleiht! Wat hest du denn nu al wedder utfreten?" Nu bleev mi nix anners över, as de Wohrheit to vertelln. „Foorts lettst du de Hehn tofreden! Hest mi verstahn?" Mudder weer orrig vergrellt, as se mi den Marsch blasen dä. „Ja!" segg ik un verkrümel mi in mien Stuuv, wo ik en anner Büx antrecken dä.

Soveel mi uk dat Fell jöken dä, uk an 'n annern Morrn na de Hehn to kieken, leet ik dat, harr ik Mudder doch toseggt, de Hehn tofreden to laten.

As ik aver na twee Weken an unsen Johannsbeerbusch vörbigah, kann ik dat nich nalaten. Ik luuk achter den Busch, un op dat Nest sitt de Kluckhehn. Se lett sik nich von dat Nest verdrieven. Ik aver faat se an de Flunken un böör se von dat Nest af. Dor liggt nu 10 Eier in. Dat weern nu uk keen golden Eier un för mi nu uk keen mehr, de bi den Höker to versülvern weern, denn ik weet nich, wat Mudder seggen wull, wenn ik de Hehn wedder stören dä. So sett ik den Vagel wedder suutje op dat Nest un laat ehr gewiehren.

De Sommerferien güngen to Enn, un ik muss wedder na School. Dat Kreihen von Navers Hahn weer nu wedder mien Wecker, un de Hehn mit ehr Eier harr ik lang vergeten. As ik aver bi 'n Trüchweg von de School noch gau in unsen Goorn kiek, kummt mi en Hehn mit 10 Küken in de Mööt, een so posseerlich as de annere. Ik vertell dat foorts mien Mudder, un de seggt man bloots: „Denn weetst du ja uk woll, wat du to doon hest!" — „Ja!" anter ik un segg uns Naver Bescheed. De frei sik, denn he harr al lange Tiet de Hehn söcht.

Un dorför, dat ik em Bescheed seggt harr, geev he mi 10 frische Höhnereier. Dittuur reken ik nich in Sahnebontjes un uk nich in Marmeln, nee, dittuur keem dor woll en ganze Tafel Schokolaad bi rut.

26.5.2023

 


na baven