Haarbüdel

vun Wolfhard Sauerbrey

Is lang Tied her, dor harrn an'n Kopp
de Mannslüüd achtern 'n langen Zopp,
de denn — speziell bi't Militär —
denn ook noch fien witt pudert weer.

Nu schull sik jo de Mööh ook lohnen,
so dat se, üm dat Ding to schonen,
sik dor'n Büdel över trocken —
seeg meist so ut as'n sieden Socken:

G.E. Lessing. Achtern is en grote Haarbüdel to kennen.

"Haarbüdel" nööm'n de Lüüd dat Dings,
bi't Gehen swüng dat rechts un links —
dat lett meist so, as güng dor wer,
de swiemelig un besapen weer.
Un mit de Tied hebbt se an't End
n'n duhnen Kerl "Haarbüdel" nennt!

Wat Mannslüüd allns so an'n Kopp harrn...

Hebbt ji nich wüsst? Dat is so wesen!!
Köönt ji bi Wilhelm Busch al lesen!
Dor gifft dat so'n poor Bildgeschichten
de vun de "Haarbüdels" berichten!

Na, mehrstens is dat'n duhnen Mann;
un een Geschicht, de fangt so an:

Einen Menschen namens Meier
Schubst man aus des Hauses Tor,
Und man spricht, betrunken sei er;
Selber kam's ihm nicht so vor.

Nu, düsse Seggwies gellt ok hüüt
för Drinkers un besapen Lüüd.
Denn kümmt dor mal so'n Minsch daher —
de Bregen vull, de Buddel leer —
denn kannst förwiss du dormit reken,
dat Kinners sik tosamen steken
un achter em 'n Hupen bill't
un luuthals ehr "Haarbüdel!" brüllt!

Oh, äh, sorry, düt hier sünd al de dree Musketiere! Nee ok, all düsse Langhoorigen bi't Militär!!