Dei Grenzdeinst wier ok schöön

vun Günter Weber

Mihr as föfftig Johr is dat her. Ik keem vun dei Tollschaul Bad Gandersheim anne Holländische Grenz. "Grenzdienst" hett dat heiten, wat ik as Beamter op Wedderroop afleisten müss. Vundag kiek ik in den PC, wat läs ik da? „Dei Toll kreeg 2018 wedder Deinstgradafteiken un blaue Uniformen“. Wi hebben gräune Uniform damols hatt. Deinstgradafteiken hebben wi awer damols al hatt.

Günter Weber (2.v.r.) bi'n Grenzdeinst so üm 1967. Bild: Privat

Rund üm dei Klock lepen wi dörch Wald un Feld. Natürlich föhren wi ok mit den Streifenwagen. Opmehrst hebb ik mi höögt, wenn wi mit twei Beamten Fahrradstreife längs dei Grenz maakten.

Dat wiern herrliche Summernachten in den Reichswald. Ik segg man bloots „Natuur pur“. Natürlich hemm wi domols ok al Funkgeräte hatt. Ja, ok o Fohrradstreife. Unsen Komissar hett jümmer enen Deinstplan maakt. Hei müss uns ja ok mal in dat Gelände finnen. Dor wieren denn jümmer so bestimmte Punkte benöömt. Üm dei un dei Tied müssten wi dor sien. Mit den Streifenwagen föhrten wi ja so mit vier orrer fief Beamten op Streife. Ik heff denn den Kombi fahren müsst. Ik wier „Stammfahrer“. Denn sett ik an den Dag enen Kollegen an enen bestimmten Punkt af un haal em so nach twee Stünnen so 3 bet 4 Kilometer wieder wedder af. Nachts jümmer mit twei bi enn. Bloots en Hundeföhrer güng alleen. Dei Kombi stund denn jümmer beten in dat „Hinterland“.

Unsen Kommissar keem eenmol of tweemol inne Woch op Kontroll. Ut dei Tied is mi ein Begäbenheit noch in Kopp, dei bi den Fachunnerricht, alle drei Wochen, tau Spraak kamen is.

Een Kolleeg — hei is ok op dat Bild — hett sich bi enen Buer so'n Ballen Stroh packt, hett den so 50 Meter mitnahmen un sik dat achter den Busch op dat Stroh komodig maakt. Dei holländischen Buern möten „in't Oog behollen warrn“. Sei bröchten Schaap illegal na Düütschland. Uns Kolleeg seet dor fein ut den Wind. Hei schlööp in.

Groot Pech: Unsen Kommissar kümmt vunavend mit den VW. Dei hett noch „Tüschengas“ bi't Schalten nödig. Nachts höörten wi den all vun Wieden. Uns Kolleeg op den Strohballen höör em nich. — Uns Kommissar sehg ut „wie aus dem Ei gepellt“. Dei Stäwel so blank, künn je in speigeln. Vun dei Ledderhandschen hett hei den linken jümmer inne rechte Hand drägen. Hei steiht nu vör den Kollegen. Dei böört sienen Kopp hooch un süht dei blanken Stäwel vör sik. Blitzschnell seggt hei „Amen“. Hei harr man bloot sien Avendgebet erledigt, hett hei den Kommissar vertellt. — Dei ganze GAST (Grenzaufsichtsstelle), awer ok dat Kommissariat hett noch Wochen lang lacht.

Gegen Beden in'n Deinst kunn ok unsen Kommissar nix daun. Ofschoonst hei süss över allens wat tau möppern harr. Dormols wieren dat noch lütte „Herrgötter“ anne Grenz. Hüüt is dei Grenz sülven weg un wi leevt in ein grenzfrie Europa — ook ein feine Saak.