De Tieden hüüttodåågs sünd wiss nich rosig un as 't schient, warrt se noch leger, man dat mit de gode, ole Tiet un de "gollenen Twintiger", dat heff ik doch so'n beten op 'n Kieker — wenn ik alleen so an de "Tant Meiers" denken do ...!

Dat Malöör mit de "Goldemmer"
oder "De gode, ole Tiet …!"

Vertelln vun Klaus-Dieter Tüxen

So männicheen, dee all to dat öllere Semester tellen deit, swärmt mitünner vun de gode, ole Tiet — hett åvers meist jüst blots een aktuelle Scheevlååg vör Ogen un vergliekt dat mit fröher, wo 't nå sien Menen nich so slecht üm em ståhn harr, as hüüttodåågs.

"Nichwohr, Klara", sä annerletzt Tant' Greet an't Telefon to ehr Nåversch, "wat man nu mit uns ole Minschen vörhett, dat geev dat nich in de gode, ole Tiet."
"Ja, ja, dat mag's woll seggen, regelrecht afschoven warrt wi", stimm Klara, nådat se den Feernseher liesen stellt harr, in Greet ehr Litanei mit in, "överhaupt harrn wi dat fröher veel beter, all'ns weer ruhiger un de Minschen harrn veel mehr Tiet för'nanner."

"Ååch ja, de gode, ole Tiet, dee kümmt nich wedder. Åvers nu lååt uns man to Enn kåmen, anners warrt ok dat noch to düer ... tschüüs, Klara", anter Klås sien Tant' un leggt den Hörer op de Gåvel.

Hach ja, dormalen kost en Telefonaat noch na Minuten! Unsummen!

Dat weer nu de Rest vun een Telefonåt, wat Klås mitkregen hett, un hee worr doch 'n lütte beten stutzig.
"Wat weer denn dor so grootordig an de ole Tiet?", froog he Tant' Greet. "Mi fallt dorto överhaupt nix in!"

"Na, nu höör mi mål goot to. Dat will ik di genau vertellen. Fröher — äh, 'hm, also — fröher ...", ståmer sien Tant', — see weer op 'n Stutz nich in de Lååg, ok blots een Bispill to nennen.

Tau'n Bispill geev dat veel mehr Arbeitsplätz
ahn fleten Water...

...un ahn Waschmaschien!

"Denn will ik di mål den Ünnerscheed twischen fröher un hüüt verkloren. Sett di man mål 'n Ogenblick dåål. — Also", fung Klås nääswies an, "fröher harrn ji blots, as man so lax seggen deit, 'n Kaiser, ansünsten hebbt ji doch jümmersto Bang vör Kriege hebben müsst. Dat geev keen'n Stroom ut de Steekdoos un keen Wåter ut de Leitung, keen Waschmaschien, keen Feernsehn, keen Telefon un — wat weer dat mit jue Toilett?
Apropo Toilett! Noch in mien Kinnertiet", keem Klås nu richtig in Fohrt, "weer dat 'n åsige Schiet mit dat Afhanneln vun de lütten un groten Geschäfte. Ik müsst twoors nich över den Hoffplatz, as ji fröher, man ok wi harrn blots 'n Emmer, un as technische Hölp to gode letzt 'n poor todeelte Snippels vun Zeitungspapeer, wat ok noch knapp weer.

Bi uns grote Familie geev dat männicheen Problem. Sünnerlich uns Vadder weer jede Week böös in de Kniep, wenn dat wedder heten dä: De "Goldemmer" is wedder vull! Man blots enkelte Familien kunnen sik dat leisten, den Schietemmer för Geld vun de Stadtwarken afhålen to låten, dat gell åvers nich för de velen Kinnerrieken, dorför weer keen Geld över.

Worans güng dat nu bi uns af? Johr för Johr müsst Vadder, jümmers an en annere Stell vun uns'n Goorn, en grotet Lock as Mistkuhl utböörn, eenmeterföfftig lang, een'n Meter breet un achtig Zentimeters deep, üm an't Enn, Week för Week, bi Wind un Wedder, den "Goldemmer", dee, randvull licht hunnert Pund woog, in den Goorn to slepen un in de Kuhl to wuchten.

Wi harrn klook snacken, ween wi sä'n, dat hee ja nich so lang harr töven bruukt, bit dat de Emmer randvull weer, man, dat weer jümmersto 'n bösen Angang un so vergüng de Tiet mehr as gau, bit 't wedder nootwennig worr. Ik mutt togeven, hee weer nich to beneiden, mit düsse afåsige Last.

Un ik segg di noch wat", weer Klås nich mehr to bremsen, "ik bün dorvun övertüügt, dat ik de eerste "Goldfinger" weer, ehr dat James Bond "Nullnullsöven" un Gerd Fröbe dormit in de Gangen weer, un dat keem so:
Üm de groten Geschäfte to erledigen (—för de Lütten müssten wi Jungs Butendöörs gahn—), müsst, nakloor, vörut en Deckel vun de Sittplatz afnåhmen warrn, dat harr sik ok meisto goot inspeelt.

Man, even blots meisto. Denn een's Morgens müsst ik mål in aller Herrgottsfröh', in Düüstern un total verslåpen, op dat "Luxus-Klosett", in dee dat keen Licht geev. Ik also ut 't Bett ruter, de Trepp dåål, dörch den Floor, Köök un Waschköök, rin in dat Toilettenkabuff.

Verslåpen un in Iel, as ik weer, greep ik nå denn Deckel vun't Klo, greep —— un greep ——— un — weer miteens bit över't Handgelenk in't "Gold". Dor harr doch tatsächlich wedder een ut uns'e Familie — vergeten, will ik mål seggen, nå dat Geschäft den Deckel wedder optoleggen. Sodennig greep ik toeerst in't Leere — un denn foorts in't Vulle.

Weer di dat een argerlichen Swienkrååm! Un ik kreeg den Gestank ok mit hunnert Mål waschen üm't Verrecken nich rut. Neven den Gestank möök ik ornlich Stunk un heff mi weigert, den Dag nå School hentogåhn.

Eerst vele Johrn låter keem dat to'n Happyend, as de Buegenossenschop de Hüüs in Borby endlich mit Spööltoiletten utstaffeern dä — man dor harr ik mi all sülvststännig mååkt.

So, Tant' Greet, un nu kannst du sülvst oordelen, wat de ole Tiet nu so goot weer oder wat dat blots 'n droomhaftige Inbillen is!"

"Hmm, — wenn ik mi dat goot överleggen do, so mutt ik di doch Recht geven. Wåter, Stroom, Feernsehn, Telefon un ok all den annern Krååm, as dat Fohren mit de Bodderdampers un de velen prieswerten Autobusreisen dörch ganz Düütschland, wull ik nich mehr intuuschen gegen de "gode ole Tiet". — Geev mi doch noch mål dat Telefon röver, dat will ik Klara gau verkloren. Will höpen, dat se den Feernseher nich to luut stellt hett", smuuster-grient Tant' Greet, ok över Klås sien Malöör, un denn güng ehr dat ok all wedder veel beter.

Den Nachtputt bruukt wi ok nich mehr!