vun Rolf Schwippert Männich een hett seker al mal 'n Dag hat, vun den he seggen kunn, dat Glück is mi nalopen. So enen Dag heff ik in en Sommer vun de 1930er Johren beleevt. Un wat sall ik seggen, dat Glück hett mi an den Dag batz inhaalt. Dat leep aver nich glatt un schier af, as een woll menen kunn. Nee, dat Glück müss eerst enen rubbelig Ümweg achter sik bringen.
Ik harr mien eersten groten Ferien un weer bi Grootmudder in Tramünn. In ehr lütt Huus in de Kurgoornstraat wahn ok Tante Käte mit ehr dree Kinner. Twee Jungens, en Tweelingpoor vun bald fief Johr un en lütt Dern vun tweeunhalv Johr. Grootmudder harr en groot Hart för uns Kinner. Se weer Sniedersch. Tante Käte besorg ehr den Huusholt. De Mannslüüd, de in 't Huus hören, weren up See. De Tieden weren nich goot. För Grootmudder geev dat blot wenig to doon. Mit dat Boorgeld weer se bannig in de Eng.
Mit mien goot söss Johr weer ik de Deenstöllst in den Kinnerkrink. Dat slööt in, dat ik allerhand lütte Arbeiden to erledigen harr. Dor höör ok to, morgens frische Semmeln för dat Fröhstück to halen.
Vun 't Drafflopen ut de Puust kamen, stünn ik mang de Lüüd
in den Laden. Ik weer bald an de Reeg. Mien Vers leep af as an 'n
Vördag: "Twee Tweeback, twee Maan, söss Semmeln!"
De Bäckersfru tell de Semmeln in de Tüüt un
legg se vör mi up den Ladendisch. Wat weer dat!? En
fürchterlich Schrecken schööt mi in 't Lief. Dorbi
bleev mi meist de Luft weg. Ik harr dorbi en Geföhl, as wull
mi dat Hart stahn blieven. Ik luur in mien lerrig Hand. Dat Geldstück
weer
Mien luut Hulen weer al en ganz Stoot vör mi in de Stuuv ankamen. Ok harr mi de Sökeree ornlich wat över de Tiet utblieven laten. Beides tosamen harr al sowat as en Nootfall anmellt. En Empfangskomitee stünn al vör de Huusdöör. Se hebbt mi up enen Stohl sleept. En Krüzverhöör nehm mi in de Tang. Dat bröch mien jammervullen Tostand noch ornlich wat mehr in de Gang. As de Saak enigermaten kloor up den Disch leeg, wöör forts en Delegation tosamen stellt. De sull den Weg na den Bäcker höllsch genau visenteern. De Delegation bestünn ut mien Tante un mi as den Saakkünnigen. Grootmudder harr mi mit gootmödig Tospraak in enen Tostand bröcht, in den ik de Upgaav in de Delegation halfweegs wohrnehmen kunn. De Tranen un dat Hulen vun mi weren dörch de Tospraak meist to 'n Stillstand kamen. Aver dat Krüzverhöör leep över de ganzen Weg na den Bäcker langsiet mit. Ik müß vun mien Henweg allens bit in 't Lüerlüttst verkloren.
Wi hebbt den ganzen Weg afluurt. En Sporenseuker harr dat nich beter maken kunnt. Aver an 't Enn stünnen wi ümmer noch ohn dat Geld in den Bäckerladen. Wi nehmen uns vör, up den Trüchweg allens noch akraater un noch scharper aftoluren. Dat Krüzverhöör is in de Twüschentiet instellt worrn. Dat Upmarken sull nu ganz un gor för dat Söken insett warrn.
Ditmal nehmen wi den rechten Lichtschacht genau in Ogenschien.
Up den Bodden leeg en Hupen dröge Blääd un Papiersnippel.
Toeers kunnen wi nix wies warrn wat vun Bedüden weer. Aver
doch, en Eck weer vun 'n Schadden afdüstert. In den harr dat
scharpe Oog vun mien Tante wat Rundes utmaakt. Dat weer twoor nich
an 't Blenkern, aver mit 'n beten Inbillen kunn een dat as Geldstück
ansehn. Üm de Saak up de Grund to kamen, müssen wi ok
dissen Schacht to Lief. Aver wat för enen verhexten Kraam,
utrekend den Trallendeckel kunnen wi mit de Kraft vun eenunhalf
Lüüd nich ut den Rahmen kriegen. Dat Afmarachen un Rieten
weer Mien Tante leet mi wedder an de Hannen dal in den Schacht. Ünnen weer dat, graad so as in den linken Schacht, ornlich wat eng. Ik weer mi dor ünnen sülven in 't Licht. Wat in de Ecken leeg, dat kunn ik blot föhlen. Endlich harr ik wat Flaches, Rundes in de Finger. Dat kunn vun Gewicht her en Geldstück sien. Ik lang dat dreckig Stück foorts na baben. Mien Tante beluur dat Stück vun beide Sieden. Reev dat Stück mit den Zippel vun ehr Schört sauber. Hen un herreten twüschen Bangen un Höpen luur ik ungedüllg na baben ut den Schacht.
En harten Ruck an mien Arms reet mi ut den Schacht. Ik lann aver
nich up de Eer. Ik flöög bi mien Tante in de Arms. Batz
föhl ik up jede Back enen köhlig, feuchten Placken. Flöög
mit gehörigen Swung rundüm in 'n Kring, graad as seet
ik in de Sittel vun en Kedenkarussel. Dat möök mi reinweg
swinnelig in 'n Kopp. Ik weer darum heelfroh, as dat Krinkdreihn
langsam utlopen dee. Bevör ik wedder up de Been stünn,
harr ik noch enen vun de feuchten Placken merrn up de Steern. Hart
slöög de Deckel trüüch in den Rahmen vun den
Lichtschacht. En Trecken an den linken Arm reet mi binah vun de
Fööt. Üm nich to störken, müß ik
lopen so snell as ik blot kunn. "Fief Mark, fief
Mark ", hall dat 'n poormal langs den smallen Gang.
De Holtplatz, de Backstuuv un ok de Deel flögen blot so an
mi vörbi. Besinnen un mi freuen över dat Geldstück,
dat ik funnen harr, dat kunn ik eerst richtig in den Bäckerladen.
Dor flögen upreegt Wöör hen un her. Af un an verstünn
ik: "Fiefmarkstück." Unvermodens harr ik en Stück
warmen Streuselkoken in de Hand.
Later kunn ik seggen, an den Dag is mi dat Glück nalopen un hett mi wohrhaftig inkregen. En heel upregen Dag för mi, den ik nich vergeet. Ganz in 't Gegendeel to dat Tweemarkstück. An dat hett nüms mehr dacht. Dat liggt villicht hüüt noch in den langen, düüstern Gang. |
|||
Ut dat Book "Graaf Luckner un anner Lüüd" vun Rolf Schwippert, Husum Verlag 2009, ISBN 978-89876-472-8 28.3.2010 |