Uns eerste Gastarbeiter vun Heinz Tiekötter 1958 fung Hein Forsch as nee Kolleeg bi uns an. De Ool harr em in Kroatien opgobelt un no Hamborg hoolt. Siene Geschich heurt sik 'n beten as'n Märken an, hett sik ober nipp un nau so afspeelt: Wi harrn as Tallyfirma en Verdrag mit de "Jugolinija", dat weer de jugoslowische Stootsrederee. Düsse Verdrag leep ut un de Boos müss no Rijeka (ja, de Hobenstadt, de nu Kultuurhööfdstadt is!) reisen, üm allens op Nee to regeln. To de Tiet leeg Jugoslowien achter 'n iesern Vörhang un Tito holl sien Lüüd an de kotte Lien. Dorüm weer dat nich eenfach, dorhen to komen.
De Ool nehm sien Auto. Dat weer för em billiger, as mit en Fleger antoreisen. Un de Geschenke müss he nich drägen. De weern för de Lüüd bestümmt, de in de böberste Etoosch vun de Rederee den Hoot opharrn. As allens in de Reeg weer un de neen Verdräge ünnerschreben weern, mook he sich op de Trüchfohrt. Vörheer müss he noch tanken. As he an een Tanksteed utsteeg, keem de Tankwart rut, nick em fründlich to un leep eenmol, anerkennend un nickköppend, üm den scheunen Mercedes rüm. De Ool beet em op Ingelsch Jugoslowisch kunn uns Boos nich , dat Auto vulltotanken. De Tankwart keek op dat Hamborger Nummernschild un säe denn in allerbestet Platt: "Moken sik keen Ümstänn, mit mi könen Se ok Plattdüütsch schnacken!" De Ool öberrascht un keek em verdutz an. Nodem sien Wogen optankt weer, hett mien Boos em an de Kant afstellt. He is in dat Kassenhuus gohn, hett sik op'n Stohl sett un den Tankwart froogt, wo sowat angohn kunn un op welk Oort een Hamborger Jung dorto kümmt, op en Tanksteed in Jugoslowien to arbeiten. Dat is licht vertellt, säe Hein Forsch: He weer hier as Suldoot 1944 in Gefangenschop komen. De Süster vun een Opseher arbeit as Helpersche bi den Logerarzt. Se hett ehrn Broder froogt, keen de Mann mit dat helle Hoor weer. Se much em lieden. Se geev ehrn Broder ok af un an för Hein wat to eten mit. As he entloten worrn is, hebbt se sik buten dropen. Achteran wull he nich mehr no Düütschland trüch. Se hebbt heiroot, twee Kinner kregen un kemen man enigermoten öber de Runnen. Denn fung in Düütschland dat Wirtschopswunner an un Hein kreeg Pakete un Breefe vun siene Verwandten. He harr jümmers noch 'n beten Heimweh no sien Hamborg. Uns Boos weer beweegt vun Hein siene Geschicht un hett em stantepe froogt, wat he nich Lust harr, mit siene Familje no Hamborg to trecken. He weer för deJugolinja tätig un harr geern 'n Mitarbeiter, de sik mit de Schippsleitung ünnerhollen kunn. Jugolinija, säe Hein, de is mi nich frömd, dor fohrt 'n Broder vun miene Fro as Koptein op de "Zadar" un een annere is Stüermann op de "Rijeka". Hein un siene Fro wöörn sik dat öberleggen un sik in Hamborg mellen. Een Johr loter is Hein Forsch mit Fro un Kinner no Hamborg ümtrocken. He is mit de Tiet tweete Vörmann bi Jugolinija worrn. Wenn wi dat genau nehmt, weer he dorüm een vun de eersten Gastarbeiter, denn dörch siene Heiroot weer he inbörgert worrn un harr en jugoslowischen Pass. Ganz
problemlos is dat ober bi uns mit em nich aflopen. Hein Forsch harr
sik so an den Slipowitz geweuhnt, dat he mit unsen Kööm
nich trech keem. Obers alle soss Weken leep jo 'n Schipp mit een
vun siene Swogers Hamborg an. Denn kreeg uns Ool griese Hoor, wiel
dat Hein un sien Swogers dat Weddersehn jümmers 'n beten dull
fierten.
22.2.2020
|