vun Addi Kahl

Trude güng na ’n Koopmannsladen in ’t Dörp un wull mit Rabattmarken frische Bottermelk för ’n Supp mit Klümp un Appelstücken köpen. De Kröger weer de Anloopsteed för all de Dörpslüüd un man kreeg dor jümmers dat Niegste an Klatsch un Tratsch mit. De Kröger kenn deswegen ok binah all de Vertellers üm de verscheden Familien un de in düsse Kriegstieden deelwies harten Schicksale — so ok de unglöövsche Geschicht vun Trudes Söhn Heiner, de so överdreven krüüsch weer.

Sien Moder Trude kunn em mit ehr Etenmaken un Kaakerie nix recht maken, un he harr so recht vergnatzt sien Krüüschheit kund maakt, dat he sogoor ehr leckere Arfensupp noch dörch ’n Sieb seihn dä un den groffen Rest in Höhnerhagen kipp — wat de Deerten mit begeistert Gegacker begrötten.

"Man her mit de goden Saken!"

Nee, Trude vertell vull Vertwiefeln un slecht Geweten, dat se em maal in Raasch mit dat bekannte Sprickwoort utschimpt harr: „Ick wünsch di dorhen, wo de Pepper wassen deit!“
Dat halve Dörp wüss dat un ok natüürlich de Kröger.

Nu weer Heiner ok as Suldat introcken wurrn, wat bi Trude gröttste Sorgen utlöös, un se harr em süvst strickte warme Socken un poor anner Saken inpackt. — Heiner fröög bi ’n Afscheed: „Mama, hest du ok mien Seihsieb rutleggt? Suldaten op Heimaaturlaub hebben mi vertellt, dat man an de Front tomehrst Eten ut de Gulaschkanoon kriggt, un du weest doch, ick krieg den groffen Kraam nich daal, nipp un nau ok de eklige Huut op de hitte Melk, wenn se afköhlen deit!“

So tröök Heiner denn loos mit sienen Tornister, an den dat Seihsieb bammeln dä, un mit de gröttste Bang un natte Ogen höör Trude noch sien letzte Würr: „Mama, du bruukst keen Bang to hebben, ick pass jümmers op mi op un schriev di ok flietig en Feldpost. — Adschüüs, un bit balden, Mama. Kiek nich so truurig, ick bün balden weller torüch, ween ick Fronturlaub krieg!"

Poor Wuchen later kreeg Trude wirklich Feldpost — un vull Hartweeh lees se mit bevernde Hannen: „Leve Mama, ick schriev di ut ’n Bunker vun de Front un wull di bloot mitdelen, ich bün twoors nich dor, woans de Pepper wassen deit, avers du musst weten, ick eet nu würklich allens un bruuk dat Seihsieb nich mehr. Dat Eten ut de Gulaschkanoon hier is daagwies nich to ’n Leven orrer Starven, avers de Hunger, Mama, düsse gresige Hunger...!
PS: Kannst du mi villicht noch poor warme Strümp tokamen laten? — Ick heff so ’n
Heimweh, Mama, un bannig Süchten na dien komodige Köök! — Dien Heiner."