vun Gerd Feldhusen Dat wöör no den Kreeg so üm 1945 un een beten loter.
Mien Opa wöör in Coxhoben bi de Iesenbohn anstellt. Op
dat Stellwerk stell he de Scheenen jümmers so, dat de Waggons
all in de richtige Reegnfolg tosomenschuuft warn kunnen. Eenmol
dröft ick mitkomen un em tokieken un erinner mi noch akkerat
an de blanken Messinggriffe op dat Stellwerk. An düsse Griffe
muss mien Opa jümmers anfoten. Un dornoh brocht he de Griffe
mit en eleganten Schwung von boben no ünnen oder annersrüm.
Un eenmol, dor dröff ick ook mol mit siene Hölp
een vun de Griffen bewegen. Dat wöö Tjä, dat wöör mien Opa! Un in de schlechte Tiet no den Kreeg, dor brüng he vun sien
Deenst mannichmol een Stück "Hasenbrot" mit torüch.
Dat hett he mi geben. Dat wöör wat Besonneret. Dat Brot
wöör so richtig dörchsapscht un ook noch mehr wat
boben op. So richtig mit Bodder un Wusst oder Smolt mit Solt. He
mutt jo arbeiden. Un denn wöör för uns nich mehr
veel över. Un denn noch siene Isenbohneruniform. De Büx in swatt un de
Jack in bluu. An de Krogenspitzen wöör wat Goldenet As ick düsse Geschicht opschrief, denk ick doröver noh, wat miene Enkelkinner mol irgendwann mol över ehrn Opa, över mi, vertellen. Op se ook en lütt beten stolt op mi sünd? Overs villicht mutt jo erst eene Generation vergohn, dat man sülven öller is un över siene Kinnertiet un sien Opa nodenkt. Bi den tietlichen Afstand warrn Sooken düütlich, de in düsse Tied ganz wichtig wöörn. Villicht markt man ook erst loterhen, dat dor Minschen wesen sünd, de een leev harrn. Blots dormols hett man dat nich markt. So warrd mi dat sülben düütlich, as ik düsse Geschicht schrief. Mien Opa harr akkerat wusst, wat mi good doon hett. Tjä, dat wöör mien Opa. |
|
En Geschicht uut mien Book
"Eegentlich wull ick Paster warrn"
26.4.2015
|