En Udel ut Hamborg vertellt: vun Gerd Feldhusen In jedeene Uniform stickt ook en Minsch. In den Flur fangt mit een Mol een vun de behinnerten Kinner luud an to schreen! För een, de dat nicht kennt, is dat seker wat Ungewöhnlichet. So is dat ook so bi den besogten, zackigen Polizeichef. As he dat
Schrieen hört, zuckt' tosomen un blifft stohn. Ick kiek em
an un seh, dat he Tronen in de Ogen hett. Un denn Hannes G. Hannes G. wöör uns' Hunnertschaftsföhrer. En ganz leeven Minschen. Wenn wi jungen Schutzlüüd uns mol "eene Zigarr afholen" mussen, denn hett he uns toeerst kräftig anblöökt. Wenn dat vörbi wöör, sä he tomeist: "Und nun setz dich mal hin, mein Jung. Du hast etwas falsch gemacht, das habe ich dir deutlich gesagt. Das musste auch sein. Aber nun nimm dir das mal nicht so zu Herzen. Als ich so jung war wie du, da habe ich genau die gleichen Fehler gemacht. Und nun geh erst mal in die Kantine und gönn dir einen Kaffee." Dat wöör Hannes G., seines Zeichens Hauptkommissar. Oder wi harrn eene Geländeövung in Putlos an de Oostsee.
Bevor wi losföhrn, sä he often: "Jungs, denkt daran,
dass ihr mir einige Büsche mitbringt für unseren Garten
an der Kaserne."
Un een Bild heff ick nich vergeten: Dat is morgens freuh. Dor steiht Hannes G. in den langen Kasernenflur, hett keene Uniformjack an, sünnern blots en Hemd ohn Slips un de swatte Büx mit Büxendräger. Un wat mookt he, de Hauptkommissar? He gifft ganz eenfach de Blomen frischet Woter. Dat mutt man noch weten: To de Tiet, so üm 1962, dor wöör en Hauptkommissar noch en Minsch, de binoh en Hilligenschien op sien Kopp harr. Un so een... begeet eenfach de Blomen. No en poor Johrn bün ik ook en Hauptkommissar. An een Dag begeet ick ook de Blomen an miene Deenststell un heff blots en Hemd ohn Slips un en dunkle Büx an mit Büxendräger. Dor fallt mi Hannes G. wedder in. Een Minsch as Du un ick. Ov de Studenten, de ick uutbild't heff, ook so över mi denkt? |
||
9.6.2013 |