Engel

vun Antje Heßler

To'n Anhören hier klicken:

Lesen deit Antje Heßler in holsteiner Platt.

Al as ganz lütte Deern harr ik Engels so geern. Mien Oma harr mi mal vertellt, wenn ik ganz leev un oordig weer, kunn ik en Engel warrn, denn wöörn mi Flunken wassen. Wat weer ik an't Höpen un wat heff ik mi anstrengt. To un to geern wull ik Engel warrn. Denn kunn ik flegen. Villicht ok mal, as wi up de Lackbiller, up so'n Wolk sitten un up de Eer daalkieken. Modder müß oftins nakieken, ob mi al Flunken wassen deen. Aver ümmer weer dor noch nix to seh'n. Weer wull nich oordig noch weest.

Mien Vadder weer Schoolmeister. Dor kunn ik in de Wiehnachtstiet ümmer bi dat Krüppenspeel tokieken. Dor spelen ok Engels mit. Weern natüürlich kene echten. Aver smuck sehen se ut. Harrn en lang witt Hemd an un Flunken ümbunnen. Mit en gollen Band üm den Kopp un en Kerz in de Hand lepen se barfoot üm de Krüpp. Wenn ik dunn denn ok noch keen Engel weer, wull ik tominst mal Engel spelen.
Intwüschen güng ik to School. Nu weer dat endlich so wiet. Ik dörv to Wiehnachten Engel spelen. Wenn dat man blot eerst so wiet weer. Ik kunn vör luder Opregen nich mehr slapen. Wi müssen fast jeden Dag öven. Aver dörbi harrn wi noch keen Engelkleder an. De legen fien bügelt un schier praat.

Denn weer dat so wiet. De grote Dag weer dor. Ik kreeg en witt Hemd an un de Flunken ümbunnen. Mien langen Hoor hüngen apen up mien Schullern. Üm den Kopp kreeg ik en gollen Band. Barfoot, de Kerz in de Hand, tööv ik, dat dat losgahn sull. Dat duer aver noch sien Tiet. Dor dat bannig koolt weer, trock mien Modder mi wedder de Puschen an. Ik sull mi nich verköhlen. Dat weern so richtig schöne, warme, karierte Kameelhoorpuschen. De rieken bit an de Knöchel un harrn so'n Klippversluß. — Denn weer dat endlich so wiet. De Döör güng up. Gau steken se noch mien Kerz an. Mien groot Uptreden as Engel güng los.

Stolt un mit hochroden Kopp mascheer ik los. De Kinner sungen en fien Leed vun de Krüpp. Mit eenmal reep ener: "De Engel hett ja Puschen an!" All keken up mien Fööt. Ut weer dat mit den groten Uptritt. Tranen lepen mi över de Backen. Ganz verschaamt güng ik noch üm de Krüpp. Denn möök ik, dat ik rut keem.
Dat Engelsien, wie't sik wiest hett, is keen lichte Upgaav. De echten Flunken wull'n nich wassen un sülvst dat Engelspelen harr nich klappt.

Verleden Johr heff ik as öllere Fru noch mal wedder Engel speelt. Is ja kloor, dat ik dorbi bannig an mien Malöör in mien Kinnertiet denken müß. Ditmaal aver hett dat Engelspelen klappt. Ik harr keen Kameelhoorpuschen an. En Engel bün ik aver ümmer noch nich.