Mit
den Bessen in den Rinnsteen vun de Straat vun Henning Eggers Kriegstied! Dat wär in de Tied twüschen 1941 un 1943, wi wahnten in Kiel- Wellingdörp in de Schönbarger Straat 97, direktemang neben de Schlachteree Peers. Wi lütten Butschers Peter, Uwe un Henning speeln tohoop jümmer vör de Hüüs, ok mennichmol op de Straat; uns Öllern harrn jümmer wat dorgegen. Avers afsehn vun de Straatenbohn Linie 4 wär jo nich veel Verkehr. Wi harrn domols Trudelriepen, dat wärn de Felgen vun afwrackt Fohrröd ohn de Spieken. Mit en lütt Stock in de Hand geven wi den Trudelriepen örrentlich Swung, dor käm he ok mol vun den Footwech af un lööp op de Straat. Wenn ok Kriegstied wär, de Straaten wörn jümmer jede Week fegt; dat möken Kriegsgefangene, meist wärn dat Russen. Egol wat dat för Weeder wär, güngen se in Fohrtricht mit ehren Bessen schufend in den Rinnsteen vun de Straat... Een tweete Mann harr eene tweerödige Koor un en Schüfel, dor wör de Dreck mit insammelt.
Eenens Dags, wi speeln wedder vör uns Huus, dat wär bannig kolt, kämen de beiden wedder mit Bessen, Schufel un Koor vörbi, keen Mütz op ehren Kopp un Barfoot ohn Strümp un Schoh an! Se dörfen uns gornich ankieken, denn wörn se vun Zivilisten anbrüllt un slaan! De beiden sehn leeg ut, so richtig afmogert, un man kunn se dat "Vadderunser" dörch de Backen blasen, as dat so heet. Dor hebbt wi Bengels dacht, wi wüllt se wat Goodes doon! Wi güngen jeder na uns Modder un betteln üm en Kanten Broot. Op Befrogen hebbt wi tüünt un "bloots" so'n lütt Löög vertellt. Wi dree drepen uns wedder in'n Huusfloor un besnacken uns. Peters Vörslag wär, een vun uns lööp en Stück vörrut un leet denn den Kanten Broot in den Rinnsteen falln, wi annern beiden mössen oppassen, dat man uns nich faatkriegen un sehn kunn! Un wat schall ik ju seggen? Dat hätt klappt! Keen vun de Oppassers hätt wat markt! De Bessenschufer dirigeer sien Koorschufer na sik; he nu, de nehm sien Schüfel un smeet Dreck un Broot in seine Koor. Wokeen wöör hüüt noch en Broot anfaten, dat so in'n Dreck leggen harr?! Aver för de beiden Russen weer dat keen Thema, dat güng üm ehr Leven, se wöörn allens nehmen. Se keeken uns nich an, aver se harrn en lütt Grienscher op ehr Gesicht. Na twee Weeken wörn wi driester, wi holln von uns Modder de Brootkanten un ut de Slachterie Wusszipfel, nich ut den Laden, nee, wi güngen in dat Slachthuus op den Hoff! De Geselln wärn ok Kriegsgefangene, avers se kämen ut de Tschechei. Se fröögen ok nich lang un geven uns mit Grienscher, wat wi hebben wulln. So kregen de Russen nu Brootkanten un Wussennen, inwickelt in oole Zeitungen! De beiden hebbt sik jümmer bannig freut. Eenes Dags aver wärn se wech wohen, wi weeten dat nich... Vun nu an kämen bloots noch Fruunslüüd in bluwitt Antööch mit Striepens. De wärn streng bewacht! Nu wär't vörbi mit Hölp vun uns! Wi hebbt dat nüms vertellt ok later nich. Denn na den Bookstaven vun't Gesett, dormalen, harrn wi jo "Verraat" doon! Mi aver hätt dat mien Lewen lang freut. Nienich wedder schall dat in uns "christlich Avendland" so wied kamen, dat een sik vörsehn un förchten mutt, wenn he sien nootlieden Mitminschen wat Godes deit! |
||
27.10.2018 |