Ik weet een Eekboom

vun Ernst Meyer

De stümm bi uns in'n Goorn an'n Heidhoffweg in Norderstedt. He weer wul an de
hunnert Johr oolt, sien Stamm knorrig un de Kroon wiet utladend, so dat du op de Äst spazeern gohn kunnst. Antokieken weer he een Freid.

Ole Eikboom. Bild: Wikimedia Commons

He harr aver sien Macken, de een fordern däh. In'n fröhen Sommer bi groot Hitten wörr Disch un Stohl ünner em stellt, vunwegen den Schatten. Sobald de Blööd aver anfungen to glimmen, denn wörr dat Tiet, den Platz to rümen. De Lüüs regeern un smeern allens full. Wenn't denn Harvst wörr un he verlöör Averdusende von Blööd, denn müss wi de von'n Rasen harken. Ik heff mal tellt. So an de sösstig Schuuvkoorn kämen tosamen. Wi harrn dat aver goot. Uns Reihenhuus, een Eckhuus, leeg as Letzt an'n Ossenmoorgraven. Dat Stück twischen Goorm un Graven höör de Stadt Norderstedt. Ik nööm dat "Niemandsland". Weer doch echt goot! So kunn man dor allens rin schuven un verdelen. Nu kummt dat aver.

Wenn ik dat schier harr un stolt över mien gröön Rasen keek, denn duur dat nich lang, un ik müss dat tweete Mal ran. Mien Fründ un Naver, Erich, de tööf blots dorop, — ik denk mi so: He seet achter de Gardinen, so in'n laten Harvst, dat de kool Ostwind all sien Blööd in mien Goorn dreev. Weer dat nich allerhand?

Eckern. Foto: Dieter Schütz/Pixelio

Ole Eikboom, Bild: Wikimedia Commons

Nu weert eenmal in'n Sommer. Wi seten op de Terass un drunken Kaffee. Dor käm doch een ool Buur, so mit Hoot un Manchesterbüx, um de Eck un verkloor uns: "Dat hier is mien Eek. De Wiesch weer mal mien." Tjä, wat schullen wi em wul antern. Eerst eenmal: "Setten Se sik man dal un drinken Se mit uns Kaffee." Ik sä: mienwegen kunn he de Eek jo mitnehmen, aver dat geiht jo nich. Dat hett he denn jo ok insehn. Den Besöök vergeet ik nich, is doch to lustig.

Wenn ik hüüt mal vun wieten, ik heff dat Huus jo op mien olen Daag verköfft, "uns" (?) gewaltige Eek ankiek, denn mutt ik an Fritz Reuter denken, an sien Gedicht: "Ik weet een Eekboom, de steiht an de See, de Nordstorm, de bruuust in sien Knäst. Stolt reckt he de mächtige Kroon in de Höh, so is dat al dusend Johr west". Dat, leve Lüüd, — de Boom, — dat is uns plattdüütsche Spraak. "He reckt sik vun Pommern bit Nederland!" Weer to schaad, wenn he sien Blööd mal ganz verleert. Na Fritz Reuter schall he jo an de dusend Johr bestahn. Dat to verhindern liggt alleen bi uns. Snackt Platt, Lüüd, wenn ji't noch köönt, överall un allerwegens.

De Eikboom

Ik weit einen Eikboom, de steiht an de See;
de Noordstorm de bruust in sien Knäst;
stolt reckt hei sien mächtige Kroon in de Höh;
so is dat al dusend Johr west.
Kein Minschenhand de hett em plant;
hei reckt sik von Pommern bit Nedderland.

Ik weit einen Eikboom vull Knorrn un vull Knast,
up den fött kein Biel nich un Äxt.
Sien Bork is so ruug, un sien Holt is so fast,
as wier hei mal bannt un behext.
Nix hett em daan, hei ward noch stahn,
wenn wedder mal dusend von Johrn vergahn.

Bild: Rudi Witzke

Un de König un siene Frau Königin
un sien Dochter, de gahn an den Strand.
"Wat deit dat för 'n mächtigen Eikboom sien,
de sien Telgen reckt aever dat Land?
Wer hett em pleegt, wer hett em heegt,
dat hei siene Bläder so lustig röögt?"

Un as nu de König so Antwuurt begehrt,
trett vör em en junge Gesell:
"Herr König, Ji hefft Ju jo süs nich drüm scheert,
Jug Frau nich un Juge Mamsell!
Kein vörnehm Lüüd, de hadden Tiet,
tau seihn, ob den Boom ok sien Recht geschüht.

Un doch gräunt so lustig de Eikboom upstunns;
wi Arbeitslüüd hewwen em wohrt;
de Eikboom, Herr König, de Eikboom is uns,
uns plattdüütsche Spraak is 't un Oort.
Kein vörnehm Kunst hett s' uns verhunzt;
fri wüssen s' tau Hööchten ahn Königsgunst."

Rasch gifft em den König sien Dochter de Hand;
"Gott seg'n Di, Gesell, för dien Reed!
Wenn de Stormwind eins bruust dörch dat düütsche Land,
denn weit ik ne sekere Steed:
Wer eigen Oort fri wünn un wohrt,
bi den is in Noot ein tau 'n besten verwohrt."

Fritz Reuter