"Wat?! Ik schall verköfft warrn? Ik heff Charakter!"

So een moi Peerd

Vun Ewald Eden

Irgend wat wee los. Sieddem Opa Uloan güstern Oabend noa Huus koamen is, hett he noch keen dree Wöör schnakkt. Nich dat he gnadderich is — nä, dat nich. Näää, he is anners — eenfach ruhich. De heele Dach sächt he nich veel.

Noa d’ Middachäten günnt he sükk nich moal en Middachstünn’n. Oma will weten, wat los is. "Ikk moot vannoamiddach noch noa Auerk — ikk hevv dor noch wat to beschikken." Dat is dat eenzige, wat see up hör Froageree to höörn kricht.

"Gegen so en witte Diva, de nix kann?!"

De beid Vossen sünd anspaant — un los geit de Tour. De Dach geit dorhen — Oma sitt mit de Kinner jüüst an d’ Disch. Dat is Oabendbrodstied. Oma sitt jümmer so, dat see de Dammstää in d' Ooch hett — wiel — neeschierich is see joa nich, oaber weten much see d' doch ganz gern aal.

Lütt Leni sücht dat toeers — Oma moakt een Gesicht, as wenn hör een de Bakkschokken uthoakt hett. See hett Uloan up de Warf drei'n sehn. Mit aal Mann stuuven see noa buten.

Up d' Warf steit nich dat Gespann mit de twee Vossen, mit dat Opa schmörgens losfoahren is — nä, de twee Vossen sünd wäch.

"Dor segg ik bloots: Weg mit Schaden!"

Nu hett Uloan een Peerd vöör de Woagen — dat sücht ut as ut de spoansche Hoffrietschool. Dat is en schneewitten Schimmelwallach. Geschirr un Peerd gliemen, as wenn see mit Spekkfett poleert sünd, un Uloans Gesicht versöcht dat noch to övertrumpfen. Sien Oogen froagen in d’ Rundum: Wat sächt ji nu? Man spört, he will wat hörn — he will höörn, dat see aal Bifall klatschen.

Doch nümms rööcht de Hannen — Oma nich, wiel see vöör Vergrellltheit glieks utnanner flücht, un de Kinner nich, wiel see vöör dat Platzen nich noch een an d’ Bekk hemmen willn. So moot Opa Uloan sükk alleen höögen. Is doch de Droom van sien Läven woahr wurden!

Een witten Schimmelwallach — dat is oaber ok een Bild van een Peerd. Sophie denkt bi sükk, dat lett hoast so, as wenn dat Peerd ut een Gemälde van Koornbrannt — ov wo de Kerl noch heet, de aal de moie Biller in Holland moalt hett — rutsprungen is. Wüggelk een Droom. Un Uloan hett nu so een Peerd!

Dor hett he de beid Vossen föör intuuscht — un man blossich noch hunnerd Doaler uptogääven — een eenmoaligen Hannelee. Oma hett noch düchdich wat hen un her futert — to 'n Utbruch is dat bi hör oaber nich koamen. Opa Uloan is all de heele Wääk mit sien Gespann ünnerwäägens. Sien Hannelee noato goahn — un natürlich de Lüü sien Schimmelwallach to wiesen.

Aacht Doach sünd in d’ Land trukken — de Auerktuur steit up de Ploan. Opa mit Peerd un Woagen up Auerk to.

Stolt, as Uloanen nu moal sünd, will he de Auerkers wiesen, wo good he all mit dat Peerd ümgoahn kann.

Dor hett sien Droompeerd hüm denn een dikken Strääk dörtrukken. In Auerk wee jüüst Pingstmaakt. See hevvt Sandhörst noch gannich richtich in d' Rüäch, as dat Peerd de Musik to hörn kricht. Up een Schlach kunn sien Schimmelwallach blossich noch in d' Drei lopen. —— Dat Droompeerd weer över tein Joahr in en Kar'ssel inspaant west. So har een reisenden Peerhannelsmann Opas Droom van een Schimmelwallach to Geld moakt. To sien eegens natürlich.

Man knapp noch, dat dat en lebennig Peerd weer un keen vun Holt!