Diamanten Hochtiet

vun Karl-H.Nissen

Dat kann doch meist gor nich angahn, dat de Königin vun England al sößtig Johr mit ehren Philipp verheiradt is. Denn — tja, denn bün ik je ok al bannig old!

Annersrüm, dat mag doch woll stimmen. 1947, dat weer noch en ruge Tiet. De Engländer harrn hier dat Regiment. Enen Dag hett dat heten: In England warrt ene grote Hochtiet fiert, un de kann man in't Fernsehen ankieken.

Fernsehen? Wat is dat? —
Du settst di vör so en Oort Kino, un denn sühst du, wat nu — jüst in dissen Ogenblick — passeert. Dat gifft dat doch nich!
Doch, kannst mi glöven. In de "Gemeinnützige" steiht so'n Apparat, dor kannst' hengahn un kieken, dor kannst' dat beleven.

Un wi güngen dor hen. Buten stünnen de Lüüd in en lange Reeg un hebbt töövt, dat se rinkemen. Dat weer nich ümsünst, kost Intritt. Un denn hebbt wi de hele Hochtiet sehen, hebbt allens mitkregen, hebbt uns wunnert un staunt över de junge, hübsche Königin un den netten jungen Mann an ehr Siet. Un denn de riesig grote Kirch! Un dat allens ut London hier bi uns in Lübeck in'n Saal vun de "Gemeinnützige"! Nich to glöven!

De Tiet is wieder lopen. Dat güng uns mit de Johren beter, man Fernsehen geev dat noch nich in jedet Huus. Aver dat geev Football. Un 1956, dor speel Düütschland gegen de Sowjetunion. Dat eerstmal wedder! Dat mütt een sik vörstellen! Dat weer wat!
Ditmal seten wi in en Gaststuuv, de Kröger harr al so enen Fernseh-Apparat. Wi drünken Beer, dor wörr smöökt, un wi hebbt jubelt un klatscht. An'n End harrn de Russen wunnen. Ganz knapp. Na, wenn de nich so enen berühmten Torwart hatt harrn —.

Tja, so wat kümmt di in den Kopp, wenn twee Lüüd Diamanten Hochtiet fiert.