Danske Toll

vun Heinz Tiekötter


Wenn en Stoot siene Börgers een Vergneugen verbeden deit, denn find de Lüüd 'n Utweg. Dink mol an Al Capone un sien Schnapshannel. Wat bi de Amis in de Dottiger Johrn begäng weer, dat harrn de Skandinovier in de Tiet, as wi op de Oostsee dat Schippern anfungen. För ümrekent tein Mark kunnst du 24 Stünn in jemmer Hoben liggen. För de Buddel Kööm, de du bien Schippshändler mit fief Mark betoolt hest, harrst du för een ganze Woch 'n Platz. De Hobenmeister harr eben ok Dost. Un bi de dänschen Töllner weer dat nich anners. De eenzige Utnohm, dat weer de "Swatte Gäng", de Tollfohndung in jemmer swatten Overalls. De weern knokenhatt un verstunn'n keen Spooß. Wenn de di infungen hebbt, kunnst du diene Reis afbreken. Denn tomindst hebbt se di un diene Bordkass kassiert. Harrst du mehr as veer, fief Buddln Stoff an Boord, hebbt se eerstmol dien Schipp beslagnohmt.

Hannes Körner weer kottens Vadder worrn un nu mit Fro Jutta un Söhn op de Ostsee ünnerwegens. He leeg in Bagenkop op Langeland an de Pier, as he wies worrn is, dat en dunkelblauen Volvo an Enn vun Hoben inparkt hett. Bie'n dunkelblauen Volvo hett bi elkeen Segler de Alarmglock pingelt. Solk Wogens harr de Tollfohndung, de swatte Gäng. Nu keem Hannes beus in Aktion. He nehm den Lütten, de grood 'n Johr old weer, un hool de Kinnerkoor ut de Backskist. He klapp ehr uteneen un hool all sien Kööm un Wien ünner de Boddenbreder rut. Sien helenVörroot stopp he in den Footsack un ünner de Kissen. Keen fief Minuten loter leeg de Lütt teemlich unkommood op de Buddln in de Koor. Jutta keem erst trüch, as se vun Wieden sehn kunn, dat de Töllners nu all tein Schepen wieder kontrullierten.

1965 harr ik tosomen mit mien Fründ Holger 'n Jullenkrüzer. Wi legen mit uns "Kiek ut" in Nakskov op Lolland un weern jüst bien Obendbroot, as dat an de Reling kloppte. Buten stunn een Töllner: "God Aften", säe he, "ich bin von die Dänische Zoll un soll Ihnen kontrollieren. Haben Sie Alkohol un Zigaretten an Bord?" Wi harrn twee Buddeln paroot; een för jeden vun uns. De weern ton Vörwiesen un de annern weern swoor to finnen.

Holger un ik wussen, dat Heuflichkeit in dat Keunigriek Dänemark groot schreben ward, un boden uns Gast 'n Platz an. He seet all lang un keek sik lurig üm. Denn keem he üm veer Ecken mit de Sprook rut: "Eben war ich auf eine deutsche Schiff. Sie wussten nich, was ist Brauch in Danmark. Sie haben mich kein Drink angeboten und ich habe sie alles weggeschlossen!" Nich op all vun de Schepen weern se wull so knickerig, denn he rüük all orrnlich no Kööm. Forts stunn ok bi uns de Buddl op'n Disch. De Mann snack ganz good düütsch; op jeden Fall beter, as wi dänisch kunn. He vertell vun siene Verwandten in Bielefeld un bi jede Vörstellung vun sien Unkel, sien Tant or sien Veddern hett he een op jemmer Wohl drunken.

As de Buddl leddig weer un he meen, dat he mit siene düütsche Familje noch nich to Enn weer un sik frogend ümkeek, tockten Holger un ik mit de Schullern. An uns Geheemversteek kunn'n wi jo nich rangohn. Un he harr ok lang genoog. Dat weer nich licht, em vun Boord an Land to hieven un em no sien Auto to geleiten. Alleen kunn he nich mehr gohn. He nuschel "Mange Tak" un "Farwell". Op uns Froog, wat he dat noch wiet harr, vertell he, dat he in Nyköbing op Falster wohn. Mien lebe Mann; dat weern gode sosstig Kilometer! Man villicht harr he as Stootsdiener jo 'n Bonus.


27.6.2017

 


na baven