Buernhoff, Jean Baptiste Oudry (1696-1755 )

Männicheen Huus strohlt wat ut,
dor markt man, hier sünd de Menschen
geern to Huus.
Ik goh spazeren un seh en olen scheunen Buernhoff.
Ik bleev stohn, — kann nich so vöröver gohn.

En Hund liggt midden op'n Hoff, —
he süht ut, as wenn he slöppt,
en grote Kastanje gifft em Schadden.
Överall op'n Hoff verdeelt, sünnen sik
un spelen smucke Katten.
Swolken flegen flink hen un her,
jogen achter den Flegen her.
Dat Koppsteenplaster op'n Hoff
flimmert in'n de warm Sünn.
In'n Goorn summt en Fru vör sik hen,
se snitt Blomen af.
De Goorn is wunnerscheun,
all Farven de Natur sünd to sehen.
De Stalldören stohn wiet op,
de Keuh sünd nu buten op de Wieschen.

En Feldweg feuhrt dor hen,
ik kann de Keuh grosen sehn.
Se komen an't Gatter to'n Melken,
vun ganz alleen.
Dat is nich so as freuher biem Melken,
nee, dat mokt allens de Maschien,
man brukt keen Melk-Hoker mehr ümbinnen,
un den richtigen Griff biem Melken to finnen,
mutt nu nich mehr sien.
Heuhner — brune, witte un swatte —
kleien in'n Gras un in'n Sand.

En stolter bunter Hohn kreit so luut he kann
op'n Stand.

Klucken mit ehr seuten Küken
lopen middenmank, üm no Wörm to seuken.
De Buer kommt övern Hoff,
ik heuer em no sien Hund fleuten.
De Hund freut sik un springt
vergneugt an'n em hooch.
Langsom goh ik wieder un denk noch:
"O, is dat scheun hier,
op düssen olen Buernhoff."

Peer op'n Buernhoff, J.F.Herring d.Ä. (1795-1865)