Arvensupp op de Tanga

vun Heinz Tiekötter


Nee du, mit Modders Löpel un vun ehr'n Töller eten, dat much ik nich. All gornich ut ehr'n Beker drinken. Se hett den Mocca jümmers in de Tass opbrüht un de seh denn nich so püker ut. Un tüschern un snuteln, dat much ik ok nich. Dat mit de Snuteleen hett sik geben, as ik oller worrn bin; man vun frömde Töllers un mit anner Lüüd ehr Besteck eten, dat do ik hüüt noch nich. Dat is so bi mi: Wenn mi 'n Macker 'n Sluck ut sien Beerbuddel anbeden deit, heff ik keen Dost or ik riev so lang an dat Mundstück, dat dat opfallt. De mehrsten drinkt denn alleen wieder. Ik bün eben 'n beten krüüsch.

Un wenn wi nu doröber snackt, denn kümmt mi 'n Beleevnis vun Wiehnachen 1957 in'n Sinn: An Schuppen 28 leeg de "Tanga" vun de Afriko-Lien to'n Loden. Ik weer Lehrjung in't tweete Lehrjohr un wull Tallymann warrn. Harrn wi domols veel to doon, denn geev dat ok för uns Lehrjungs keen Achtstünnendag. Wi arbeiten denn akraat so as de, de all lang utlehrt harrn. Ok Sünn- un Fierdags hett dat denn heten: "Alle Mann blievt hier, Schipp ward fardig mookt!" Un wi Stifte kregen den vullen Schichtlohn betohlt. Grood so as de annern, de all lang utlehrt harrn. Dor weer uns Ool anstännig. För twee Sünndags-Schichten kreeg ik soveel, as mien Lehrlingslohn in'n ganzen Moond weer. Un Geld is bi uns tohuus teemlich knapp west. Man ik harr'n godet Verhältnis to unsen Indeler. He wuss vun mi, dat ik geern dorbi weer, wenn dat wat to verdenen geev.

Mien Vörmann weer'n ehemoligen Koptein. He hett mol to mi seggt: "Wenn du mol 'n goden Tallymann warrn wullt, denn dröffst du nich op de Klock kieken. Fiern kann een, wenn keen Schipp dor is. En Schipp geiht jümmers vör."

Nu mol trüch to den tweten Wiehnachsdag 1957: An Deck vun de "Tanga" weer dat natt un iesig koolt, so eben öber'n Gefrierpunkt. Butenbords vun Luuk 4 leeg en Kohn ut Lägerdörp. De harr Zementsacken för Kapstadt un de müss ik tellen. Egentlich sullen wi mit de eerste Schicht fardig warrn, doch twüschendörch geev dat jümmers Snee un Regen. Bi elkeen Schuer müssen wi 'n Persenn öber de Luken trecken. Ansünsten harrn se in Afriko keen Zementtüten in de Luk funnen. Dor weer de Lodung as Steen ankomen. — So weern wi afwesselnd dorbi antodecken un aftodecken un twüschendörch hebbt wi op dreug Weder teuft. Dorüm geev dat denn doch 'ne tweete Schicht. Mi weer dat Recht. Dat pingel in de Kass. Instellt weer ik dor ober nich op. Ik harr all lang allens opeten, wat Modder mi to'n Eten inpackt harr.

De Küll vun dat Iesendeck trock de Been hooch un güng ünner de Jack längs den Rüch. Ik harr'n bannigen Kohldamp. Wenn du binnerlich nix to verbrennen hest un diene Ingeweide fangt dat Knurren, ach wat segg ik, de fangt dat Bellen an, denn beginnst du to drömen. Un an'n End hest du Halluzinaschoonen vun so'n warme Supp or 'n Pann vull lecker Brootkantüffel mit'n Spegelei boben op.

Uns Decksmann vun Luuk 4 weer Audi Blücher. He weer freuher sülmst bi de "Afrika-Lien" as Scheich (Bootsmann) fohrt un kenn sik good ut. Em un de beiden Winschlüüd güng dat nich beter as mi. Wi klapperten tosomen üm de Wett. Un miteens harr Audi 'n geniolen Infall. He hett sik vun mi afleusen loten un stebel nu mitschipps no de Kombüüs. Ik heff solang den Decksmann speelt un de beiden Winschlüüd dirigiert. Dat güng ok neben miene Telleree.

Dat duer keen halbe Stünn, denn weer Audi mit'n groten Putt vull dampende Arvensupp wedder trüch. Man he harr blots een eenzigen Löpel dorbi un de sull nu reihüm gohn. Un sowat bi mi, wo ik doch so krüüsch weer! Twee Runnen lang heff ik tokeken, denn lang ik hen un greep ik mi ok den Löpel.

Un so stunnen wi tosomen un weern afwesselnd twüschen de Zement-Hieven mit düssen enen Löpel in'n Pott togangen — un gläuv mi, nienich wedder hett mi Arvensupp so fien smeckt un so goot doon as Wiehnachen 1957 op de "Tanga". An düssen Dag heff ik lehrnt, dat man blots richtig Kohldamp hebben mutt, denn smeckt dat ok.

Dorbi weer mi sogor egool, dat uns Audi vürn man blots noch veer Teen harr; twee boben un twee ünnen. Mit düsse veer Teen schramm he so gräsig öber den Löpel — dat heur sik an as bi'n Steensetter mit sien Plattschüffel, wenn he öber dat Strotenploster schrammt. Dat hett mi allens nix utmookt un ok nixnich an den herrlichen Smack vun de Supp un an de Steigerung vun mien Wohlbefinnen ännert!


26.12.2018


na baven