Appels ut Noabers Tuun

vun Ewald Eden

Wenn de Sömmer sükk all so ‘n bietji klüterich üm de Nöäs streek, un de Doagen sükk nich mehr bit noa Middennacht hentrukken — denn wee för uns Kinner de moiste Tied in d’ Joahr.
Wi kunnen mit de Windvöägels achter us an över de Penner in d’ Groo suusen — dat wee de reine Freud föör us.
De Haarstblöömen lüchten noch in alle Klören, de Vöägels seeten in groote Drufeln up de Pingeldroahten un mooken Schkandoal — un us gröttsdet Pleesär weesen de Frücht an de Bööm. Dör de Blöä lüchte dat in rod un geel un bruun. Am moisten wee dat tinkeln van de Früchten n’türlich in Noabers Tuun.

Dat trukk us magisch an. In us eegen Tuunereen geev dat dääch genuch van de Appels un Beern un Kaarsen un Pluumen — wiers woll – blossich, de Noaber sien Frücht, de harn aal so en eegen Schmoak. De kunns nargens anners finn’n. De schmooken so moi noa Uprägung un so fien noa futerich Uppassers, de man üm de Bööm joagen kunn, dat dat man so stoof.

De beste Tied to aarnten, dat wee föör us de Tied tüschen Dach un Düster. Denn kunn Oma Spiekermann nich mehr so richtich wat sehn – un ballhörich wee see ok. Dat wussen wi.
Bi Dach har see noch Oogen as en Hoabicht, denn seech see us all, wenner wi noch gannich över de Diekskant keeken.

Man in d’ Schummerdüster, dor dee see us blods mitkriegen, wenn us van boaben ut de Büksentaaschke en Appel ov en Beer up de Grund plumpsen dee — denn mussen wi oaber furs Kattuun gääven un sehn, dat wi dries wächkeemen!

Bit eenes Doachs Harm Wuddelbuuk sien ‚Geheimwaffe’ insett hett.
Sien Unkel de stunn bi de Tommis in Sengwardön as Foahrer in Dennsten — van hüm har Harm Wuddelbuuk sükk een Taschenlucht 'utlehnt'.
Unkel Fidi drüff dat joa jüüst nich weeten, dat he wat an sien Broers Jung utlehnt har. Oaber dat schull woll good goahn, denn dat wee joa Freedach un noa Fieroabend. Freedachs gung sien Unkel Fidi näämich jümmers ton Loontutenbaal, denn seet he stünnslang bi Hein un Grete Trenthammer in d’ Voslapper Boahnhoffskrooch an d' Tresen, üm mit de anner Mannslüüd mit de netso döstigen Halsgatten de Welt to bekoakeln.
Oaber wat hevv ikk sächt? Taschenlucht? Dat wee woll mehr een Lucht, woar de Flaksuldoaten an d’ Diek in d’ Kreech de över See ankoamend Fleegers mit van d’ Hääven hoalt hevvt.

Wi seeten all een half Stünn’n in de Bööm to aarnten, as Oma Spiekermann us doch noch spitzkrägen hett.
See keem furs ansuusen as so een Krei in Düstern – dree Meter vöör de Appelboom kiest see in dat Tommilucht un ballert so mit de Kopp vöör dat stävige Holt.

In de eerste Momang hevvt wi dorcht, Oma Spiekermann is doodblääven – oaber nä, dat is dor denn doch nich bi rutkoamen. See har Steerns sehn un wee blods düchdich benaut in d’ Kopp, so as see annern Dach in Hein Vieth sien Klüterloaden jeden, de dat hörn wull — ov ok nich hörn wull —, vertellt hett.

Oaber nochmoal in Schummerdüster achter us Kinnergood antojoagen — dat hett see sükk upletzt denn doch verknääpen.

Gripp man tau!