vun Ewald Eden De Winter wee över Nacht mit groode Stappen in d Land koamen villicht har he dat eerste Lucht an de grööne Kranz sehn, de in dat groode Trappenhuus hung villicht wee he ok upwoakt, wiel he de lüütji Kinner har singen hörn, de an disse griese Mörgen ünner dat Dannengröönte stunnen un Winachsleeder in de koole Lücht van de wiede Deel stüürden. See stunnn dor in twee Riegen piedelliek utricht as Suldoaten up d Kasernenhoff. See weesen an Klöömen in hör kört Büksen dat kunn man an de fiinen Stimmen hörn, de as sprungen Glas klungen. Bi d Singen keeken see stur liekut up een grodet Mannslüübild ünner een Foahn. Vöör de Müür mit dat Bild stunnn twee groote Minschen de klöämden nich in de piekfeine Kledoasch mit de Afteekens an d' Böst un mit de blitzblanken Stävels. Schneewitte fiine Hanschen harn see an d Füüsten.
Man seech blods noch Kinner mit groode, angstvulle Oogen in Kneestrümpen un körte Büksen. Een poar Stünnens düür dat so un tomoal weesen Froolüü dor as Engels, mit lange witte Kleär un Schleierhauben up d Hoar. See tillden de Kinner up, nähmen hör in d Aarms un geeven hör Waarmte. Un achter de Engels, dor stappten Mannslüü mit Boarten un in van hör laang Reis schidderk Kleedoasch un iistern Kappen up d Kopp. De verdeelden Schokoloa un Speeltüchs. Nu wussen ok de lüütjideren ünner de Kinner: dat geev hör de Engels un Knecht Ruprecht. Un de Geschichten van dat anner Winachen, dat weesen keen Märchens west.
Foto Kers: Spacebirdy/Wikimedia
Commons
23.12.2015
|