De Winter wee över Nacht mit groode Stappen in d’ Land koamen — villicht har he dat eerste Lucht an de grööne Kranz sehn, de in dat groode Trappenhuus hung — villicht wee he ok upwoakt, wiel he de lüütji Kinner har singen hörn, de an disse griese Mörgen ünner dat Dannengröönte stunnen un Winachsleeder in de koole Lücht van de wiede Deel stüürden. See stunn’n dor in twee Riegen piedelliek utricht — as Suldoaten up d’ Kasernenhoff. See weesen an Klöömen in hör kört Büksen — dat kunn man an de fiinen Stimmen hörn, de as sprungen Glas klungen. Bi d’ Singen keeken see stur liekut up een grodet Mannslüübild ünner een Foahn. Vöör de Müür mit dat Bild stunn’n twee groote Minschen — de klöämden nich in de piekfeine Kledoasch mit de Afteekens an d' Böst un mit de blitzblanken Stävels. Schneewitte fiine Hanschen harn see an d’ Füüsten.

De Kinner kennden dat nich anners. De meesten woanden hier — in disse Gewaltskasten van Huus – all solaang as see denken kunnen. Mama un Papa kunnen see woll schrieven — see mussen joa stünnslang elker Dach in d' Schoolbanken sitten; oaber inschloapen in Moders Aarm ov moal up Voaders Schullern dör de Gägend rieden — dat harn see nich kenn’n liert, de Kinner oahn Öllern.

Fief Winachen duur disse Kreech all — un he wur jümmer luuder un luuder. De Kinner, de all een bäten öller weesen, de wussen van anner Winachen to vertell'n — van Winachsboomen mit Kersen, van puusbakkich Engels un van Knecht Ruprecht. Dat mooken see oaber blossich oabends — wenn dat Lucht in de Koamer mit de hunnerd Schloapstäen ut wee — un mit heel saachte Stiäm ünner d’ Schloapdäkens. Veermoal Sönndachs stunnen see in de koole Deel un sungen klömich in de Tied. Elker Sönndach brann een Keers mehr an de grööne Boach — un denn wee Hillichoabend. Tomoal wee dat saacht in dat grode Huus — man seech keen schniegelige Uniforms un hör keen blitzblanke Stävels mehr trappeln.

Bild Johann Wichern/Wikimedia Commons

Man seech blods noch Kinner mit groode, angstvulle Oogen — in Kneestrümpen un körte Büksen. Een poar Stünnens düür dat so — un tomoal weesen Froolüü dor — as Engels, mit lange witte Kleär un Schleierhauben up d’ Hoar. See tillden de Kinner up, nähmen hör in d’ Aarms un geeven hör Waarmte. Un achter de Engels, dor stappten Mannslüü mit Boarten un in van hör laang Reis schidderk Kleedoasch un iistern Kappen up d’ Kopp. De verdeelden Schokoloa un Speeltüchs. Nu wussen ok de lüütjideren ünner de Kinner: dat geev hör — de Engels un Knecht Ruprecht. Un de Geschichten van dat anner Winachen, dat weesen keen Märchens west.

Bild: Rudi Witzke