Horst Wernecke vertellt:

Anekdoten
ut Noorddüütschland un de Welt:
Twee besünner Poore

Wat kümmert mi dat

In de Neegde vun Bargfeld-Rögen gifft dat hüüt noch en Fluurstück, dat heet "de Lombardei". Und dor hett wohrhaftig ok mol en Itacker wahnt. De hett Filippo Finazzi heten und weer in de Mitt vun dat 18. Johrhunnert en hoochberühmten Kastraten-Sänger und Kompositör an de Hamborger Oper an'n Göösmarkt.

Bendix vun Ahlefeldt

Hinkamen weer he na'n Rögen, wieldat sien Deenstherr, de Direkter vun dat Opernhuus, Bendix vun Ahlefeldt, em de "Landökonomie" mit Huus und Hoff schenkt harr.

Veel Landbu kunn he dor ja nicht bedrieven, wieldat he veel to veel mit de Musik to doon harr. Un so hett he sik den en Fru, de de Landarbeit kennen dee, dorhenhaalt. Dat weer Anna Steenmatz ut Hammoor. Se weer Weetfru worrn und harr en lütten Söhn groottotrecken. Anna hett nicht blots de lütte Hoffsteed bestellt, nee, se het em dat in dat Strohdackhuus ok recht kommodig maakt. Und as Finazzi sik in 1758 unglücklicherwies beide Been braken harrr, dor hett se em heegt und pleegt. De arme Mann kunn nu nix anners doon as komponeeren, und dat ok nicht ümmer, denn sien kaputten Been hebbt em jümmers wedder in't Bett fasthollen. Na en lang, lang Leidenstiet hett he denn to Anna seggt, dat he ehr mehr as dankbor weer und se nu heiroden wull. Ehr weer dat ok recht, harr se denn ja för den lütten Söhn utsorgt.

Klosterhuus Uetersen, Foto Uwe Berghan

Man so gau güng dat nicht, wiel Finazzi dree Makels harr: eerstens weer he kathoolsch, und tweetens weer he en Itacker und drüttens en Kastraat, de ja gor nicht na Gott sien Vörsehung leven kunn. Dat jedenfalls hett de holsteensche Paster em vörhollen und en Troung slichtweg aflehnt. Son een Muusfallenkirl ut de Lombardei wull he in sien Kark nicht hebben! Wat weer to doon? De beiden sünd denn na Hamborg föhrt, neem Finazzi Frünnen harr, de em vun sien schöön Gesang her kennen deen. Een dorvun weer de Syndikus Nicolaus Schuback, de hett de beiden to en Rechtsperfesser schickt, de de belehrt hett, dat en Heirod denn nix in'n Weg weer, wenn he sien Globensaart ännern wörr un denn twee vun dree evangeelsche Födderungen inhollen kunn: gegensiediges Hölpen, Kinner tügen und Ünnerdrücken vun sinnliche Lüste.

Finazzi hett sik foorts evangeelsch döpen laten. Und denn ist dat to en "Consultation" kamen, in de in Sünnerheit Anna Steenmatz fraagt wörr, off de Födderungen wull to erfülln weern. "Ja", hett se seggt, "dat kann ik mit Wissheit seggen. Gegensiediges Hölpen, jüst dat ist ja uns Leven, un in dat Ünnerdrücken vun sinnliche Lüste, dor weerns beid groot in. Un to dat Kinnertügen segg ik blots: Wat kümmert mi dat? Ik heff ja al en Balg!... Biweglang, Philip ist de beste Vadder, den een sik vörstellen kann. De wiest mien lütten Korl, neem he Schrieven und Lesen liehrt, un speelt mit em as de Hund mit de Katt. Krupen kann he ja. De beiden hebbt sik bannig leev!"

Filippo Finazzi und Anna Steenmatz sünd dorna an'n 21.4. 1762 in Hamborg truut worrn.

De Adjunctus

Hauptpaster Christian Konrad Georg Behrmann. Bild vun Rudolf Dührkopp

As dat Mäken denn mol in sien Neegde keem, hett he de fraagt: "Ist dien Vadder tohuus?" "Mien Vadder ?... Ach so, se meent wull den Herrn Paster, ja, de ist tohuus. De sitt baben in de Studeerstuuv an sien Predigt för Sünndag." "Veelen Dank för de Utkunft. Kümmst du denn mit dat Krüpptüüch hier torecht?" "Se meent wull de Kinner", lach se, "mit de kaam ik goot torecht!" As Behrmann denn sien Packelaasch in de Deel afstellt harr, is he de Trepp hoochgahn un is baben denn ok vun den Paster hartlich begrööt worrn. He hett em glieks sein Stuuv wiest un seggt: "Wenn se sik inricht hebbt, denn kaamt se man daal, denn köönt wi 'n Sluck Koffi drinken un allns besnacken, wat to besnacken is."

Na'n Wiel ist Behrmann denn daalgahn un hett sik mit sien niegen Baas in de groote Stuuv sett. Vun de Köök her kunn he den Koffi al rüken. Und denn keem dor doch tatsächlich de snaaksche Deern vun vörhen vörtüüch un bee em en Tass Koffi un en Stück Platenkoken an. De Paster sä: "Darf ich vorstellen, meine Frau Antonia. Sie stammt wie Sie auch aus dem Kirchspiel Sankt Michaelis in Hamburg."

Behrmann ist ja schier in den Bodden sunken un hett sik glieks veelmals entschülligt. He harr se, stotter he, vunwegen dat junge hübsche Gesicht noch as en junges Frollein ansehn. Se müch em dat blots nicht slecht anreken.
Dat Poor hett dorup blots grient. De Paster hett meent, dat dat al mehrmols passeert weer, dat sien junge Fru as sien groote Dochter ansehn wörr. Und de Fru Paster hett seggt: "Nix för ungoot, Herr Behrmann. Ik nehm dat as Kumpelment! Und noch een, twee vun de doren Göörn höört uns!" Un denn hett se sik vör Lachen gor nicht inhollen kunnt. De Paster hett seggt: "Man een mutt ik se doch noch mitdelen: För mien junge Fru bruuk ik keen Adjunctus!"