Vör Tieden, as ik noch lütt un Vadder noch Buer wier, hett hei mit sien Lüüd Austköst orrer Oornbier up'n Hoff un bäten låters dat ganze Dörp in'n Dörpkrauch orrer up 'n groten Kuurnbœn dei Aust fiert, un tausåmen hett 'n gaut äten, drunken un ünner dei Austkron danzt.

Dei Preister hengägen hett mit sien Kirchgängers in grote Karken un lütte Dörpskapellen dat Erntedankfest up anner Ort fiert. An Sünnabend vör 'n Erntedanksünndach künn jederein vonne Gemeind taun fastlecht Tiet all dat vör'n Altor afleggen, wat sien Gorn tau disse Johrestiet hergeef un nich för dei Eigenversorgung nödig wier: Körbsen, dicke Gurken, Tüffeln, Wöddeln un Äppel. Sellerieknollen un Wruken un väle Blaumen. Dei Erntedankaltor geef 'n Stillläben af, wat so nich schöner sien künn.

Männigein hett sik freut, dat hei endlich dat los wür, wat hei nich uphägen wull, un dei Preister wier vull von Låf, dat dei Gemeind Gott tau Ihren soväl vör'n Altor leggen däd. Un wenn't ok nich all so seihn hemm', œwer all dat, wat up uns Ierd wassen deit, dat danken wi Gott, un ut Dank ward dorvon wat vör den Altor lecht, dormit ok dei wat afkriegen, dei nich nauch hemm' orrer sik nich mihr sülben üm sik sorgen kœnen. Un so ward as ümmer bi't Bäden tau Gottvadder ok dei Vers 15 "All Ogen sünd up di richt't un du giffst sei ehr Äten tau rechten Tiet" ut'n 145. Psalm nich vergäten. Dat Wunnern un Låben von'n Wirt in'n Häben treckt sik dörch dei Gesäng hen; un wenn't up Enn taugüng, wür mit väl Stimm' "Nu danket all denn Gott mit Harten, Mund un Hännen" sungen.

Mit 'n Klockenschlach stünn Mudder ielig up, sei mösst fix nå Hus - nich wägen dei Arbeit, sonnern dat süll nich inne Büx gåhn. Un in'n schnellen Lop wull ik von ehr denn noch weiten, woans uns Preister wull dat väle Gräuntüch ut uns lütte Dörpkapell œwer vier Kilometer henwech in't Pastorat kutschieren wür un weckern hei dat wull taukåmen leet. Låters heff'k dei Antwurt krägen: An annern Morgen hett Vadder anspannt un mit 'n Kastenwågen allens gliek tau dei Kœk von't Ollenheim bröcht.