vun Meike Balzer-Fraun

Tilly ehr Öllernhuus is de Wulfsburg. Dat’s en groten Buernhoff  op en lütten Sandplacken an de Kant vun’t Düwelsmoor bi Sandhusen. Se is 1939 dor op de Welt kamen un opwussen. Mit ehr dree Bröder un ehr Öllern hett se Hoochdüütsch snackt. Mit de Naverskinner an’n Haudamm kunn se spelen, un na de Grundschool in Sandhusen keem se licht to Foot hen.

As Tilly in Scharmbeck op de högere School schull, muss se winters dor in Penschoon. De Weg weer to wiet un faken ünner Water. Mit veel Botter un Eier dor hen. Ok wenn de Fru se düchtig verpiepeln dee, harr se faken Heimweh un muss meist Middeweken al mal wedder na Huus. Dor weer all en Matsch oppen Hoff.

Sommers kunn se denn mit’t Rad fohren. Twee mal 8 km över pulterige Koppsteen- un Sandweeg.

Dat Düvelsmoor bi Wulfsburg

Na de School hett Tilly bi ehr Mama dat Kaken lehrt, ehr dat se mit 17 oppen Lehrhoff na Hoya güng, wo se ok Platt lehrt hett. Wo weer dat dorna opregen op de Landfruenschool in Hildesheim! Dat Leven in de Stadt, de Bussen vör de Döör. Slapen kunn se dor eerst nich so recht.

In’n Sommer 1959 is de Wulfsburg bi en Gewidder afbrennt. De Familje hett sik en lütt Wahnstell in en Garaasch torecht maakt. Graad den Sommer harrn se bargenwies Aaft un Grööntüüch. To’n Glück kunnen se dat bi Navern an’n Haudamm inwecken.

Tilly hett ehren Mann op en landweertschoplichen Ball in Pennigbüddel drapen un is 1959 to em na Karlshorst in Brundorp trocken. Heiraadt hefft se dor op de Deel. Den groten Hoff harr ehr Swiegervadder 1940 köfft, wieldat he in Meyenborg nich noog Land kriegen dee.

Op Karlshorst hefft de groten Lüüd Platt snackt, de dree Jungs sind hoochdüütsch opwussen.

Tilly ehr Mann is 2011 inslapen. Twee Johr na de gollen Hochtiet, wo se noch so richtig fein danzt hefft.

Se wahnt nu in en Huus op Karlshorst op’t Olendeel twüschen Kinner, Enkel un Urenkel, speelt Rommé, un mit ehren Rullater is se faken ünnerwegens mit ole Navern, Altlandjugend un Frünnen. Se is aver ok geern to Huus. En Söhn köfft för se in, bi de Swiegerdochter blangenbi gifft’t Middageten, un in’t Huus hett se en beten Hölp.

„In mien Leven geev dat dörch Unwedders, Doot un Unfäll veel swore Tieden. Man egentlich bün ik nu tofreden.“