Bild: R. Witzke

Belevnis an en besünner Grenz
Besöök bi mien Brauder 1984 in’e DDR

vun Günter Weber

Ne, ne, ik weer na 1976 ümmer „dröben“. Mien öllern Brauder wahnte in Zurow bi Wismar. Mien lütten Brauder wahnte in Niebrannenborg. An em hett sich dat DDR-Regime ok versündigt. Allens hett hei glöövt. Mien groote Brauder hett ja ümmer tau em seggt: „Di hebbt sei ja in’t Hirn scheeten.“ 12 Johr hebbt mien lütte Brauder un sien Fru nienich wat dorgegen seggt. Na de Wenn hett hei sich nienich mehr trechtfunnen un is storben. Sien Fruu ok. Sei wulln dat nich wohr hebben. Hüüt „IM" un so, un nu nix miehr. Scheif wöörn se anseihn. De Wodka hett se beid kregen.

De Arbeider- un Buernstaat hett sei op dat Geweten. Seebestattung weer dat Enn vun dat „sozialistische Geweten“. Ja!

Uns Tant Anna hett 1920 heiraadt. Dor hett sei en Klock kregen, de een an de Wand hangen kann, wo se smückt un de Tiet angifft. Ik wull de jümmer giern hebben. Sei stünn op denn Huusboehn vun mienen Brauder. Dat weer för de Klock doch woll nich de rechte Platz.

1984 besöök ik mien Brauder in Zurow. Ik wull de Klock in den Westen bringen. Mien Brauder harr do nix gegen. Aver dei DDR-Behörden...? Domaals dacht ik so bi mi: Dunnerweder noch maal, ik mutt doch woll ein Dokument hebben, de kaputte olle Wandklock hett mi Tant Anna geven, de heff ik mi nich illegaal beschafft.

Dunnemals drööft een ja rein garnix „utführen“. Mann o Mann, ik na den Börgermeester un heff em dat vertellt. Börgermeister Bruno – hei is hüüt noch in die Funkschoon – sä: „Ja, dor maken wi wat!“ De Tippse in dat Börgermeisterbüro – sei levt ok noch – harr wat to meckern: „Wenn das man erlaubt ist. Solche Sachen aus unserer sozialistischen Republik auszuführen.“ Sei müßt ja nu dat Schrieven opsetten. Dat dää sei nich giern. Ehr Motto is weest: „Nicks Daun dau ick an’n leivsten." Noch hüüt vertellt sei vun den wunnerbare Tied. In dat Börgermeister-büro hett sei as fastpickt seten un Söcken knütt.

So ungefähr as in dat Bild sehg dat Schrieven von den Börgermeister ut. Mit de Klock un mit dat Dokument vun Bruno, den Börgermeister ut Zurow, sünd wi Klock söben an’e Grenz bi Schlutup.

Grenztoorn. Bild Wikimedia Commons

Nix deit sik. Na twintig Minuten kümmt een mit drei Stierns op de Schuller. Stolt präsenteerte ik dat Schrieven vun den Börgermeester. Dor müßt de drei Stierns bloots grienen. Ok de Anmeldungen, wat wi noch in't Auto harrn, keem em kurioos vör: För uns damals 87-jährige Oma Filztüffeln. Drei Duerwüst. Alles köfft van dat Ümtuuschgeld. 25 DM för 25 DDR-Mark. Un dat för jeden Dag in’e DDR.

Dat weer allens „Ausfuhr verboten“, seggt hei so in sien Sächsisch. Ik segg, de Wust is „Reisproviant“. Hei sää nix miehr.

Huusschauh för Oma un Duurwüst (Biller: Wikimedia Commons)

„Ik heff hier ok noch wat DDR-Geld“, sää ik braav. „Ausfuhr verboten“. Dat nennte sich dåmaals „nicht frei konvertierbare Währung“. Wedder trüchtuuschen? „Das ist nicht erlaubt!“ Wenn di för dat Geld noch wat köpen kannst, heit dat „Ausfuhr verboten!“ Ik heff dat Restgeld för’t Rode Krüüz geven.

För Tante Annas Wandklock müßt ik nu 20 Westmark „Ausfuhrgebühr“ betahlen. Disse „Gebühr“ geev dat nich. Ik stünn nu so an de Theek. Achter mi hörte ik en Fruugensstimm op Sächsisch: „Nu de Kameraden ham een Pollack draußen, der hatt noch jede Menge Westgeld bei sich und nicht angemeldet.“ Dor meint de Fruu achter de Theek: „Nu, da kriegt er maal einen schönen uff den Arsch.“ Ik keek sei an un meinte „Ihr habt ja einen tollen Umgang mit euren sozialistischen Brüdern.“ Sei keek mi an un weer tämlich verlägen. Sei nehm die twintig D-Mark. Sei geev mi mien Papieren trüch on sää nix miehr.

Bild: R. Witzke

Bi den nächsten Besäuk bi mienen Brauder heff ik denn Börgermeister vertellt, wat sien Genossen an'e Grenz över sien „Dokument“ gniddert hebbt.

De ole Täf ob dat Börgermeesteramt müsst ehren Semp ok bi daun: „Ich habe ja gesagt, wenn das mal gut geht.“ Dat güng gaut. De Klock hangt al 25 Johr in’e gaude Stuuv bi mi an’e Wand. De Naam vun den Klockenmaker steiht noch achter op. So ungefähr as up dat Bild süht sei hüüt ut. So alle teihn Daag mutt ik se optrecken.

Alle halve un volle Stunn schleit sei mit vullen Klang „Bim-Bam-Bim-Bam“. So hett sei 25 Johren lang alle halven un vollen Stünnen tellt vun 1984 bit hüüt — wo wi den Dag vun de düütsche Einheit to'n twintigsten Maal fiert hebbt, taugliek mit Aarndank, as dat tausamenhüürt.

Mien lütte Brauder un sien Fru fiern nich mehr mit.