Wokeen versteiht de Elefantenspraak?

vun Rudi Witzke

"De Minschen reist in frömde Länner,
Un wunnnerwarkt över de Hööchte vun de Bargen,
De Gewalt vun de Wellen vun dat Meer,
De Längde vun de Strööm,
De Wiet vun de Groote See,
Dat Wannern vun de Stierns.
Aver se gahn ahn Wunnern
An eenanner vörbi."

Dat seggt Augustinus vör so lange Tiet.
Un nix is beder worrn?
Ik fraag een annern Schrieversmann:

"Verlang nich von mi, dat ik mit Wööör segg,
wat mi kujoneert un piert elkeen Dag!
Mäud bün ik, dat ik keen Wöör
ok vun dien Lippen hörn maag.

Minschen hebbt mi so veel mit Klaukheit
un mit leddigen Troost tausett,
dat vun ehr Leiv mit snelle Wöör
wohrhaft sik mien Ohr gruugt."
(Wenn du överhaupt Wöör för mi hest.)

So schrifft dat Otto Ernst 1907 up.

An den sünd se ok vörbilopen, de Maten ut sien Tiet, de hogen Herrn un de armen Plachunders, de Jungen un die Olen, de Kranken un Gesunnen.

Begröten daut sik de velen Minschen, de an een Dag aneenaner vörbiloopt, nich. Se kiekt sik ok nich in de Ogen. De Forschers seggt, dat weer aggressiv. Dat is besünners woll bi Elefanten anners.

Elefanten, Foto M.Disdero/Wikimedia Commons

As ik noch so över de Kroon vun allens Schöppen sinneer, lees ik Wöör över de lütte Lola. Lola is keen Minschenkind, Lola is een Elefantenbaby. De Groten staht dorvör, still, verbiestert. De ganze Haud truurt echt. Jümmer wedder rievt een vun de Groten mit sien Rüssel zoort över den Lief, so, as wull hei dat Lütte upwecken.

In de friee Natuur kannst dat jümmer wedder seihn. Dor starvt de Mudder vun een lütten Elefant. Daaglang blifft hei bi sien Mudder, stuppst ehr, suggt mit sien Rüssel an dat Oog vun de Mudder: Kann so een Kuss ehr nich wedder levig maken? De Haud treckt sik na Daag trüüch, kümmt aver bald wedder. Denn mütt se aver ehr Wannern wedder upnehmen.

Un wenn se över't Johr an de Steed vörbi kamen, wo de Elefantenmudder stürv, löppt ehr Lütts vun domaals al vörruut un gifft klagen Töön vun sik. All Derten vun de Haud benehmt sik liek so. Lang blievt se still an de Steed, wo een vun jüm stürv. Dat kann sogoor so leeg kamen, dat een Deert, dat truurt, uphöört to freten un doot blifft.

Elefanten truurt anners, seggt klauke Minschen, se truurt Johr vör Johr, ja, över 20 Johr, wenn se erinnert ward, wo een Unglück een von jüm nahmen hett. Kann angahn, dat Minschen bloots so'n Husch an denken.

Een Religioon hebbt de Elefanten nich. Aver dat geevt ok vele Minschen vör, keen Religioon to hebben. Dat kann vörkamen, dat solk Minschen ehre storvenen Maten so gau as bloots mööglich den "Bestatter" övergefft, den Doden nich miehr anseiht. De Asch ward "Anonym" up en Freedhoffsacker verbuddelt, nüms weit, wo. Dor kümmt de een orrer anner vun de Haud vun Maten woll maal vörbi, bloots nüms blifft stahn, truurt, reent de Ierd, wo de Storvene legen hett. Se weiten ja gor nich, wo dat weer.

De Elefanten köönt sik nich fragen, wat denn na den Doot vun een kaptaal Deert ut de Haud ward. Se fragt nich na övermorgen. Se överleggt nich, woans se de Taukunft ünner de Fäut kriegen.

Derten hebbt keen Rituale bi Starven un Doot, meint een anner Foschersfruu. Weit de, woso welk Elefanten beten wieder af stahn un nahsten sik mit de annern, de dicht an de Steed sünd, afwesseln? Woso blifft dat Kind vun een Elefantenmudder de ganze Tiet vörn an? Wat bedüden ehr brummen, lies trumpeten Töön, de se jümmer wedderhalen? Töön, de se nich bi't Freten, Baden orrer Wannern vun sik gefft. Kann de Forscherfruu de Töön verstahn? Wiss nich!

Elefanten baden. Foto Mgiganteus/Wikimedia commons

Ik kann dat nich laten: Ik mutt uns wiesen, woans dat hüüt und woll ok morgen in Syrien taugeiht:

Foto Craigfinlay/Wikimedia Commons

Een Begräffnis un Demonstratschoon köönt wi up dat Bild seihn. Dat is egåål, welk Siet dor een Helden un Kämpfer do Ierd bringt. Dat is ja vör allens een Demonstratschoon. Se swören: "För dienen Doot mütt vun uns Fienden minnst 10 ehr Leven laten."

Augustinus seggt:

"Aver se gahn ahn Wunnern
an eenanner vörbi."

Disse undankboren Minschen.

Hatt un Wuut gludern up den Freedhoff ut ehr Ogen. Dat sünd för mi lege Rituale bi Doot un Begräffnis.

Hatt, Wuut, Freden, dat ward nienich tosamenpassen.