Boomstump
vun Rudi Witzke
Rundüm zorte, spitziglanzettlich Halms hebbt ehr Leven noch
vör sik.
Luschern, sünd baff över de Druppen Regen un de Sünnenstrahlen
un de Düsternis vun de düster Nacht.
Vör veele Johr dröög ik, nu de dode Ast up den Stubben,
seker in de Höcht vun en Esch gröön Bläderwark.
Hööglich winkte ik de Besäuker to.
Nu aver bleek ik jümmer miehr up den dodigen Stamm. Woso dat?
Dor weer maal en Storm, de reet mi daal. Ik weer to lütt un
to nix nütt.
Mien Boom bleev stahn noch veele Johr. Un denn weer ok sien Tiet
kamen.
As Planken un Breder kümmt he ut dat Saagwark un stütt
un verkleedt,
wat Minschen bugen un nütten.
Ik bleikte un bleikte un drögte un leeg up den Stump.
Un denn gröönt dat, spitzig Halms, Gröön, Gröön
...
Wat anners aver ward dat ok mit mi: Hellgröön,
zoort Nadelbuschen:
En Ficht is born up mienen un ut mienen Stump, en Wunner.
In't Bauk vun de Bäuker kannst lesen: En Boom hett Höpen,
ok wenn hei afhaugt is. Ut un up sien Stubben drifft dat ne'e Leven.
Un ik? Ik bün keen Boom, heff keen Bläder orrer Nadeln.
Ik bün de utbleikt Ast, ne'es Leven ward mi todecken.
Tovör weer ik en Deil vun en hoge, staatsche Esch.
Wiet, heel wiet keek ik dor baven bit an de Kimm.
Un nu denn Loof un Moos, Anemoon un Aaronstuff överall,
över mi, up mi, rund üm mi rüm ...
Ünner en gröön-witte Deck straakt elkeen Johr Blaumen
mi.
Starvt en Minsch, denn is he dorhen. Wohen? Weg?
Noch in mien Erinnern? Bi Gott? In mien Hart?
Fragen, up de dat vele Antwoorden gifft,
Antwoorden, de keen Tranen afwischen.
Un de keene Daag standhaft stahn.
Schallst di trösten: Uns Doden sünd nich doot,
sünnern bloots unsichtboor.
Sünd se in mien Hart?
"Wat blifft?", fraagt wi mennigmaal.
Wi schallen glöven, dat de Doden ehr Ogen vull Licht.
Uns Ogen aver sünd vull Truur un Tranen un dorvun blind.
Dat weit ik wiss un kann'k seggen:
Dat gröttst Geheemnis is dat Leven,
dat deepst Geheemnis is de Ewigkeit,
dat schöönst Geheimnis is de Leiv,
wo sülvst de Doot sien Macht verleert.
Se kann Tranen wischen.
|