En laden Schipp


Jüst heff ik Elke Tegtmeyers Andacht vun 2012 wedder leest: "Dor kummt en Schipp...". Un dat Schipp, dat dor op den Advent un opletzt op den Haven vun Wiehnachten tostüürt, schient mi düt Johr sünnerlich beladen — un dat nich mit getrooste Verwachten vun Erlösung, sünnern mit all uns Fracht, de wi in den Slingerkurs vun düt vigeliensche Johr opsammelt — orr verlaren hebbt.

För mennig Minschen is dat Tovertruun in dat normale Tosamenleven verlaren gahn; dorto höört sünnerlich de ölleren Minschen in uns Sellschap. Wüllt de Jüngeren uns nich schulen?, fraagt se. Is ehr dat Partymaken wichtiger as uns Leven? Mutt ik amenn alleen starven, isoleert? Höllt nüms mien Hand? — Anner Minschen hebbt dat Tovertruun in de Politik un Behörden verlaren. Köönt de mit so en Kries överhaupt ümgahn? Un wenn nich, wat is, wenn dat noch dicker kümmt?

Dorbi harr düt Johr ganz anners verlopen kunnt. En Sabbatjohr för meist all! Mit dat Opduken vun dat Virus harr stantepe allens to Roh kamen müsst, wat nich "systemrelevant" is: all Bedreven warrt slaten, de nich to'n Överleven nödig sünd; un nüms mutt mehr Miete orr Pacht för Läden un Gewarvrüüm betahlen, de een nich mehr bruken deit. Ok keen Miete för de Wahnung un keen Tinsen för Bankkredite. Keen Konsum mehr, keen Planen un Nieg-Anschaffen, bloots wat nödig is. Allens kümmt för een Johr to'n Stillstand. Ja, villicht sogor de Scholen. Dat warrt denn de "Sabbatjohr-Generaschoon": allens passeert in ehr Leven een Johr later. Nich slimm. — Un wieldat de Lüüd denn keen Geld mehr verdeent, kriegt se alltohoop en Grundinkamen för Eten un Drinken un wat sünst noch so nödig is. Dat kann de Staat sik leisten. — Arbeiten doot denn "bloots" de Beropen, de to'n Överleven nödig sünd, de "Systemrelevanten" — avers dat Grundinkamen kriegt se ok, also Geld opto! To de Systemrelevanten tellt de Pleeg- un Medizinberopen, de Verköper*schen in'n Levensmiddelhannel usw., avers natüürlich ok de Buern un, ja, ok de Politikers — de mööt dat ja allens regeln. Dor wöörn mennig Lü niedsch op de, de noch arbeiten "dröfft", un mennigeen wöör ümsünst ehr orr sien Arbeit anbeden, dat Auto vun'n Naver ümsünst repareern, umsünst huusmeestern, rein ut Langewiel... wo schöön weer dat, sik mal wedder richtig to langwielen!

Staats dat harrn wi en atenloos Johr vull Hektik un Bangnis.

Un nu stüert dat op de Fierdaag to, un Fierdaag sünd so en lütte Sabbat-Tied. Endlich is allens slaten, wat nich bruukt warrt — un wi bruukt doch egens so wenig! Un endlich köönt wi in den Haven inlopen un de Fracht vun düt Johr afladen. "Löschen" seggt de Seelüüd klook to düssen Vörgang, un dat is jüst, wat Gott doon will: He will uns uns Lasten, Sorgen, Sünnen, Schuld un Bangnis afnehmen, ehr löschen, ehr ganz wegmaken. Wo licht warrt uns denn üm't Hart ween! As kunnen wi flegen. Direkt in den Himmel. So en Vörsmack vun't Himmelriek wüllt de Fierdaag för uns ween. Jesus warrt boren, un wi heevt af. Is dat nich wunnerbor?

Maakt hooch de Döör! Uns Harten köönt al nu flegen.


Text: Marlou Lessing
Biller: Rudi Witzke
13.12.2020


na baven