|
De Koppeln hebbt Koorn un Kantüffeln hergewen;
de Eer schall för een poor Weken Roh hebben.
En DankLeed weiht öber de Wischen,
un de Wind frischt op.
Dat Johr ward schmückt
mit en gülden Kroon ut Stroh un Koorn,
bunte Bänder hangt dorvun dol,
un de letzten Blomen koomt op den Disch.
Een Dag fleegt de Göös, anner Dag fleegt
de Kranichen.
Un denn kümmt de Newel op un bringt de Küll,
un mit de Küll kümmt frostig Regen.
Un de Kreien krakeelt dor in dat Holt.
Wat ward nu ut düsse Welt?
As de Kreien spökelt unse Gedanken dör den Newel:
Wat ward ut unse Welt?
De Minsch gifft sik nich mit Raps un Röben tofreden.
De Minsch is dorbi un krempelt de Eer üm,
he söcht Energie, söcht Öl un Gas
un froogt nich veel, wat de Eer verdrägen kann,
wat See un Land un Luft verkraften köönt ...
De Sommer geiht, de Oornt is dor,
de grote Dank schall klingen:
De Harfst, he röppt uns to Fest un Danz.
De ganze Welt schall singen!
De Freid hett hüüt dat Regiment:
Wi schuuwt de griesen Sorgen op anner Doog.
Hüüt dörft wi uns högen, dörft wi lachen,
wieldat Gott siene Hannen öber uns hölt.
|
