Verköhlt

vun Anke Nissen

De Kopp, de brummt, de Nääs, de löppt, de Ogen hebbt sik to smalle Sehschlitze trüchbildt.

Den Vörmiddag över quääl ik mi so hen; kaak en deftig Arfensupp, pütscher in'n Huushalt rüm, bün flietig an 't Niesen, inhaleer mit Kamille un jammer rüm.

Na 'n Middag — ik höör al dat luut, wohlig Snorken vun mienen leven Mann, de sienen Middagsslaap höllt — treckt mi dat denn doch na mien Bett. Mi is kolt. Ik haal Heizkissen, Telephon, diverse Packungen Papier-Daschendöker un verkruup mi ünner de Bettdeck. Dat duurt lang, bet ik so 'n beten wat warmer warr. Un denn döös ik in. Dor schreckt mi wat hooch, en Ort Tuten, en "Depp depp". Dat Telephon verlangt, dat sien Batterie upladen warrt. Bi dit anduurn "Depp depp" kaam ik nich to Ruh. Also: rut ut 't Bett, Telephon versoorgt. Dor mark ik, dat ik sweetnatt bün. Also: Bettdeck ümdreihn, in de Baadstuuv, all Tüüg vun 'n Liev, waschen, mien leevst Nachthemd antrecken un wedder rin in mien Bett. Oh — harr ik doch blots nich de Bettdeck ümdreiht. Ik klapper richtig, so freer ik. Heizkissen wedder an, inkuscheln un langsam warrt dat beter. Ik druus weg un slaap toletzt richtig in.

Dor — ik scheet ut de Küssens — denn begriep ik, dat Telephon klingelt. Ik tast na dat Dings — ach, dat is je to 'n Upladen — also: rut ut 't Bett, Trepp hendal, na 'n ollen Sekretär, Hörer vun de Gabel, "Nissen" — dor höör ik graad noch, wo upleggt warrt.
Mi is gor nich goot, vör de Ogen is allens undüütlich — later stell ik fast, ik heff de Brill nich upsett — also: gau wedder in 't Bett. Ditmal is dat schöön warm, ditmal harr ik de Deck nich ümdreiht. De Warmnis hüllt mi in un ik slaap richtig in.

Dor weckt mi de Stimm vun m mienen leven Mann: "Ik heff utslapen, wüllt wi Tee drinken?"
"Äh — ja, natürlich. Aver upstahn do ik nich."
"Hest du etwa slapen? Dat deit mi aver leed. Bliev ruhig noch 'n beten liggen."
Ik druus wedder in. Dor weckt mi wedder sien Stimm: "Du, ik maak noch 'n lütten Spazeergang an de Wakenitz!" Ik dreih mi üm, slaap fast in.
"De Tee is trecht! Wullt du nich dalkamen?"
"Ja, aver, du wullst doch an de Wakenitz?"
"Ik bün doch al lang wedder trüch. Wat is denn blots los mit Di?" Un nu stapf he de Trepp rup. "Büst du krank?"

"Nee", krächz ik, "blots verköhlt."