Rett sik, wer kann!

vun Heinz Tiekötter

Wenn een mit sien Seilschipp so wiet buten ünnerwegens is, dat he keen Land mehr sütt, denn is dat beter, wenn he 'n Rettungsinsel an Boord hett. Op unse "Antina" harrn wi so'n Ding. Dat is ne Plastikkist, jüst so groot un so witt as 'n Keuhlschapp. Dor steekt inwennig 'n Schlauchboot mit Dack in. Denn gifft dat dorin noch dreuget Broot un Wust in Büchsen. Dormit dat nich so steuvt bie't Eeten, is ok noch Drinkwoter dorbi. Beer hebbt se vergeten! Un Lüchtraketen sünd dor ok noch in. Dormit kannst du op di opmarksam moken, wenn di dat to langwielig ward, un dat se di ok finnen köönt, wenn bi di tohus all de Breefkassen öberlöppt. An wichtigsten is ober de Pressluftbuddel mit 'n Ventil. No dütt Ventil feuhrt vun buten 'n Bändsel in den Kasten rin. Dat Bändsel ward an en faste Steed vun dat Schipp anbunnen.

De Kordel vun't Verdarven!

Wenn du nu in Seenot kümmst un musst dien Schipp verloten, denn ward de Plastikkist eenfach öber Boord smeten. Dat fastbunnene Bändsel ritt inwennig dat Ventil op un de Pressluft füllt dat Schlauchwark vun de Gummiinsel. Toeerst flüggt de Deckel vun de Kist weg. Un denn warrt de Swemmkörpers jümmer praller un praller, bit se fardig oppuust sünd un du un de Annern, an de di wat liggt, dor rinkrabbeln köönt. De Lüüd, an de di nich so veel liggen deit, de lettst an Boord. De köönt op dat Schipp oppassen. Un wenn du di mit'n seemännisch korrektet Ahoi verafscheedt hest — "Tschüss" seggt man nich bi de Seefohrt —, denn schnittst du noch dat Bändsel dörch. Ansünsten suupst du jo mit af, wenn de Damper sachens ünner Woter op Grund geiht. Solang, as du diene Rettungsinsel an Bord hest, passiert di nix. Man du dröffst ehr nich tohuus vergeten.

Mien Fründ Gerd harr so'n Ding nich. He wull mit sien Ruthchen no Schweden schippern un freug mi, wat ik em de Insel mol utlehn kunn. As he denn in Harvst vun siene Reis trüch keem, kreeg ik miene Rettungsinsel wedder. He vertell, dat se grotet Schietwedder harrn un de Kasten vun miene Insel woll 'n beten undicht is. "Wenn du ehr op de hoge Kant stellst, sickert dor noch Woter rut", säe he. Tosomen hebbt wi den witten Kassen in uns' Keller drogen un em hoochkant stellt. So harr he den Winter öber Tiet, inwennig dreug to warden. Dor stunn he denn un dröppelt still vör sik hen. En Tiet lang geev dat noch 'n lütte Pütt, man so bi un bi is dat denn dreug worrn.

Nich vergeten: Hier nich an trecken!

Mit Beginn vun dat Freujohr kümmt de Minsch in Wallung. De griese Tiet is vörbi un dat grote Putzen un Oprümen fangt an. Ik heff Thomas — mien öllsten Söhn — seggt, he sall sik üm uns Keller kümmern. Dor stunn ok de Rettungsinsel, de op den Saisonbeginn teuben däe. Ik weet nich, wo de Bengel mit siene Gedanken weer, man nich bi de Sook. He wull de Insel mit dat Bändsel vun de Stell trecken, wat dor an de Siet rutkeek. Un dat weer en groten Feller!

Erst fung dat an to zischen, denn flöög as vun Geisterhand de Containerdeckel an de Siet, un de Insel puust sik op. An Enn weer de Keller prall vun de Rettunsinsel utfüllt un Thomas harr grote Meuh, rechtiedig ut de Döör to komen.

Du süsst, in so'n Keller leevt sik dat gefohrvuller as op hoge See. Ik meen, dat is jo good, wenn een sik retten kann; ok wenn dat an Enn blots heet, he is grod noch sien egen Rettungsinsel entkomen.