De Annern

Gedankens vun Heinz Rehn


Geiht man dörch de Stadt, süht man ümmer wedder Menschen, de so anners sünd, as du un ik. Se sitt op de Bänke vun de Holstenstraat, mit een Doos Beer in de Hand. Se stoht in Ecken, palavert luuthals un stehlt den Herr Gott den Dag.
Vele Passanten kiekt na de Siet, wenn se Lüüd seht, de an den Rand vun uns Gesellschaft lebt un denkt villicht: "Pfui Dübel, wo kann een Mensch blots so leben!" Annere treckt mit de Schuller un seggt still: "Wat geiht mi dat an." Wedder annere denkt: "Menschen, de so leben doot, de hebbt ok nix anners verdeent", un wünscht sik een Schlagstockpolitik, de mol oprüüm'n deit.
Gern ward ok seggt, dat de Menschen fuul sünd. Dat is eenfach, strakelt dat eegen Ik, lööst de Schuldfraag un spaart dat Nadenken.

"Prost Alter!" sä annerletzt een vun disse rugen Gesell'n to mi un lach. Nu dit Lachen weer keen Lachen. Dat weer mehr een künstlich Grien'n un een wehledig Kieken, as een Hund, de Prügel kregen hett. He weer wohl an de veertig Johr old, villicht ok wat öller. Ik gung mien Weg, wull keen Disput un nix mit em to doon hebb'n. Liekers: De Kerl dä mi leed un maak mi bedrapen. Ik harr em hölpen mucht un föhl mi hölplos. Miteens mell Fiete, dat twete Ik in mi, sik to Wort: "Ja", sä he, "dat is en Jammer mit disse Lüüd. Aver vun nix kummt nix — alls hett een Grund, alls hett sien Ursaken. Erinner di: To Anfang vun de söbentiger Johrn hebbt vele vun disse Lüüd keen Lehrstell, keen rechte Arbeit funn'n. Se sünd praktisch vun de School op de Straat schickt worrn. Keeneen hett domols dorna fraagt, wosük de jungen Menschen den rechten Weg in in dat Leben finn'n schull'n. Aver dat will vundaag keeneen mehr weten."

Wat schull ik dorto segg'n? Fiete harr recht. En Deel vun de jungen Lüüd, de domols süm Leben in de eegen Hand nehm'n wull'n, worrn slicht un eenfach an de Kant stött. Liekers fallt mi dat swoor, dat meetsto willenlose Sik-drieben-Laten vun disse Lüüd to verstohn. Aver ik schaam mi ok, dat ik still in en Gesellschaft leev, in de winterdaags Dusende vun Autos in warme Glaspaläste stoht un togliek de Menschen ümmer mehr ward, de keen Dack övern Kopp hebbt.

Dat Leben vun disse Lüüd beweegt. Ik much hölpen un weet, dat ik nich hölp, wenn ick se en paar Euro in de Hand drück. Ik much se op de Schuller kloppen un segg'n: "Ok du büst een Mensch, besinn di", un bün doch bang, dat anner Lüüd mi dorbi sehn doot. So loopt mien Gedanken gegen'anner op. Ik finn keen Weg, keen Lien, an de ik mi lang hangeln kann.

Togliek rumort Fiete in mi un seggt: "Büst du ehrlich mit di sülbst, so ist doch alls, wat du hest un wat du kannst, ja, sülbst dien Will un dien Kraft en Geschenk, dat di in de Weeg leggt worrn is. Woher nimmst du di denn dat Recht, op disse Lüüd hendaal to kieken, de nich de Kraft hebbt, in slechte Tieden ok mol gegen den Wind to seil'n? Klaar, is licht, den Finger to wiesen un de Nääs to rümpfen. Is aver ok to licht, wenn de Lüüd, de op de Straat liegt, gläubt, dat alleen de bösen Umstänn, dat Schicksal un de Mitmenschen de Schuld hebbt, dat se so wiet daalkaam'n sünd. Wer hier na Schuld sööcht, se op de Waagschaal leggen oder mit ehr hanneln will, de sööcht na en Utreed — egaal op wat för en Siet vun datLeben he steiht. Wosük aver seeg dat ut, wenn du di fraagst: Worum stoh ik in't Licht?, un de annern sik, ohn sik sülbst in Mitleed to baden, fragen dään: Worum heff ik de Richt verlorn? Wiß, disse Gedanken fangt mit en Frageteken an un end ok mit en Frageteken. Liekers, över nadenken kann een dor doch mol."

Tscha, mi dücht, Fietes Raatschlag hett dat in sik. Oder? — wat seggt jüm dorto?




na baven