Wiehnachts- un Neejohrsgedanken

vun Heinz Rehn

De Tied geiht in't Land, Wienachten is da. Dat Fest, dat uns vun de Leev vertell'n schall. De Kerzen, de Symbole vun dat Licht schüllt Hoffen wecken. Hoffen op hellere Daag, Hoffen op en christliche Welt, op Freden un Recht.

Doch sünd de Fierdaag vorbi, ward alle Wiehnachtsgedanken in en Schuuvlaad leggt un vergeten. De Aktionäre freut sik, wenn de Rüstungsaktien stiegt, un de lütte Mann maakt sien Arbeit, buut Kanon'n, Raketen un wat dat sonst noch an Speeltüüg för de Unvernunft geben deit. De Suldaten lernt Scheten, üm dat Vadderland to verteidigen. Doch kickt man in de Tied torügg, hebbt se jüst so veel schaten, üm annere Menschen dat Vadderland to nehm'n.

Geiht dat Johr to End, ward de Menschen nochmol nadenkern. Se fraagt sik, wat se dat niede Johr bring'n ward. Denn jedeen nied Johr is mit Hoffen verbunn'n und endt mit de Insicht: De Welt dreiht sik, de Wahn regeert, und de Egoismus is uns Bispeel. De Schien lücht grell, un dat Sein blifft blots en Platz in den Schatten.

Ja, dat Streben vun uns Menschen is un blifft weddersinnig. Riekdom ward ehrt,
arme Lüüd ward an de Kant schoben. Politiker seggt, dat se christlich un sozial sünd. Togliek, so dücht den Mann, de still an de Kant vun den Weg steiht, dat blots noch na Weeg söken doot, op de se de Leibeigenschaft, verstekt achter Recht un Gesetz, wedder inföhr'n köönt.

De armen Menschen ward armer. För Kinner, de nich noog to eeten hebbt, wüllt se wat doon. De Snacks höört sik good an, alleen, wat doot se? Wat blifft na, wenn de Lobbyisten de goden Gedanken tweisnackt hebbt?

De Fahn'n vun de Riester-Rente un en Hand vull Geld in de Hand vun de Arbeiter weiht lustig in Wind un laadt to'n Drööm'n in. Alleen wat nützt dat, wenn ümmer niede Stüergesetze dorop ansett sünd, dat de Stüern de Zinsen vun dat Kapital opfreten doot, dormit de hohen Diäten, de sik de Herrschapen in de Landdaag, in den Bundsdag alle poor Johr genemigen doot, in Tokunft ok betohlt warrn köönt?

O pardon, över politische Neejohrsgedanken wull ik nich snacken. Aver se hebbt sik nu mol so insleken in mien Gedanken, dat ik se nu nich mehr an de frische Luft setten mag. Un worum ok? Se hebbt dat doch in sik. Doch nu noch en Gedanken torügg in den Alldag.

Siet Generationen schuft un entbehrt de Öllern för de Kinner. De Snack "de Kinner schüllt dat mol beter hebb'n" hett al uns Uröllern um de Ohr'n weiht.
Togliek maakt wi Öllern de Welt twei, in de uns Kinner eenmol leben schüllt, wat wi den Besitz vergöttert, um dat kranke Ik in uns to nähr'n, wat wie bequem sünd, un gedankenlos in den Dag rinleben doot.

In een vun mien Geschichten heff ik mol schreben: Männichmol schaam ik mi, dat ik en Mensch bün. Mit de glieken Wöör much ik dit Schriefwark nu ok afsluten.