Mehr Kinner! Wat för een Tokunft?

vun Heinz Rehn

Dit sünd Gedanken, de sik tohoop sett ut de Welt, in de wi leben doot, un dat Bild, dat sik över dat Doon un Snacken vun uns Politiker spegelt.

Ümmer wedder höört man vun Politiker, aver ok vun Lüüd ut de Wetenschaft, dat in Düütschland wedder mehr Kinner to Welt kaam'n mööt. Dat Kind in de Weeg is de Köper vun morgen. Dat ward Stüern betohln un dorto bidrägen, dat de Rentenkass wedder in't Lot kummt.

Een Snack, de good klingt, de sik anhöört, as wüllt se de lütte Fru un den lütten Mann vertell'n: Sett mehr Kinner in de Welt, wenn du op dien olen Daag een Rente hebb'n wullt!

Togeben, vun Bismarck bit ehrgüstern is de Reken opgohn. Aver in de letzten Johrn hett de Technik dat Fundament vun de bismarckschen Gesetze doch so ünnerspöölt, dat dat nödig repareert warrn mutt, wenn dat nich in sik tohoop fall'n schall.

Doch kiekt wi in unse Tied un fraagt uns mit datsülbe, ob mehr Kinner för de Tokunft nödig sünd, mööt wi een beten torügg denken un togliek unse Daag ankieken.

Wo güstern noch veele Menschen mit Handarbeit süm Geld verdeent hebbt, steiht vundaag een Maschien, de vun een Computer stüert ward. Wat wi güstern noch as modern un Fortschritt löövt hebbt, is vundaag de Weg in de Armut för vele Menschen.

Europa wasst. Wat güstern nationale Probleme weern, sünd vundaag europäische. In dit grote Europa hebbt vundaag al wiet mehr as tein vun hunnert Menschen keen Arbeit. Un noch alle Daag översloogt sik de Narichten: Hier schüllt tein, twintig oder dörtig Mann op de Straat sett warrn, dor wüllt se een, twee, dree dusend Mitbeiter entlaten. Mol schall sik een Bedriev gesundschrumpfen, mol wüllt sik de Herrschaften um den Smeerbuuk noch een Speckgürtel anfreten. Un wiß liegt noch vele Pläne över den 'Personalabbau' in de Schuuvladen vun de groten Gesellschaften. Un wenn all dat in de nächsten Johrn umsett ward, kann sik jedeen utreken, wosük dat morgen mit de Arbeit in Düütschland un Europa bestellt is. Dor schüllt wi uns ok nich täuschen laten, wenn disse Daag een lütt Strohfüer an den Konjunkturheven vun den Arbeitsmarkt brennt.

***

Siet Johrn al snackt de Politiker dorvun, dat se för mehr Arbeit in't Land sorgen wüllt. Einnert wi uns aver, dat in de glieke Tied de Bund, de Länder un de Städte massenwies Arbeiter un Angestellte op de Straat sett hebbt, den hebbt se logen un sik mit disse Snacks sülbst lächerlich maakt. Aver se hebbt sik nich blots lächerlich maakt, nee, se hebbt ok versagt, as dat gell, na Wege to söken, de een Afwannern vun de Firmen mit dat Geld, dat se hier in't Land verdeent hebbt, verhinnern kunn.

Un as dat utsüht, ist disse Toog noch nich an't Teel. De Behörden wüllt noch mehr Ballast afsmieten. Dat grote Geld will noch grötere Gewinne maken, un de Technik lätt sik ok nich ophool'n. Wo vundaag för een nieden Arbeitsplatz Geld utgeben ward, stoht morgen dree Menschen op de Straat.

Aver jüst in disse Saak weer dat doch nödig ween, dat de Lüüd, de uns regeert, sik gegen dit Drieben vun Kapitalflucht stellt harrn. Aver nee, statt de Grootgeldlüüd de Grenzen to wiesen, hebbt se de Lüüd, de süm Arbeit verlorn hebbt, gnadenlos in de Armut stüert.

***

Wo ümmer dat good klingt, snackt Politiker dorvun, dat se den Rechtsstaat verpflichtet sünd.
Un in dat Grundgesetz Artikel 20 steiht schreben: Die Bundesrepublik ist ein sozialer Staat.
Dorto heet dat in dat Vörwoort to dat Grundgesetz: "Soziale Gerechtigkeit heißt, daß jedem Bürger ein angemessener Lebensstandard gewährleistet ist."

As Anfang vun de söbentiger Johrn de ersten jungen Menschen bi uns vun de Schoolbank op de Straat sett worrn sünd, harrn de Lüüd, de uns regeert, keen Konzept un keen Geld, um disse jungen Menschen op den Weg in dat Leben ünner de Arms to griepen. Vundaag schimpt man se Penner, dat fule Pack, dat nich arbeiden will. Un kiekt wi torügg, so hett sik doran in de letzten dörtig Johr ok nix ännert.

Tellt man nu een un een tohoop un kickt een Stück in de Tied vörrut, kann de Roop na mehr Kinner blots heten, dat morgen noch mehr Menschen ohn Arbeit in Armut leben mööt.

***

Wat aver kann man doon , wenn een Saak as de Arbeit in een Gemeinschaft knapp ward, und dat soziale Gefüge dorbi ut Ruder leppt? Nu, ik erinner mi. In Krieg weer alls knapp. Wat man harr, worr möglichst gerecht verdeelt. Lebensmittel geev dat blots noch op Marken. All hebbt to eeten hatt. Richtig hungert hebbt de Lüüd erst na den Krieg, as de swarte Markt de Wirtschaft regeer. För Geld kreeg man alls!

***

Vundaag mehr Kinner sünd morgen mehr Menschen op de Welt. Un dor stellt sik de Fraag: Kann de Eer se ok noch nährn? Wasst morgen noch soveel op ehr, dat jeder satt warrn kann? Nu, de velen Biller un de Berichte vun Menschen, de in Elend leben mööt, geevt uns een Antwort. Wiß, de Kriege hebbt veel to de Not bidragen. Doch Menschen, de hungert, Kinder, de verhungert, gifft dat in de meetsten Länner op disse Eer. Un sülbst in Chikago, in dat rieke Amerika, kannst nich langs de Prachtstraat, de Michigan Avenue, gohn, ohn dat di een in de Mööt kummt, de sien Hand op hölt.

Aver wi mööt ok sehn: De Natur is ut de Bahn smeeten. In Afrika un ok in Spanien gifft dat Landstriche, in de de Menschen nu al siet Johrn op fruchbaren Regen töben doot. De Wüsten wasst, de Gletscher smöölt, de Meere stiegt. Dat Ozonloch över de Antarktis is al so groot as Nord- un Südamerika tohoop. Dat all sünd Teken, dat de Lebensruum för de Menschen op de Eer lütter ward, un dat sik de Natur gegen Menschen to wehr sett, de in Överfluß leben doot un sinnlos vergeudet, wat de Eer se schenkt. Jüst so könnt de Orkane, de mehr un gröter ward, de Stormfloten, de Erdrutsche un de Hochwater vun de Flüsse uns dorop henwiesen, dat de Natur sik rächt, wo de Mensch se uträuvert un sträflich mißhannelt hett.

Wiß, noch leevt de meetsten Menschen in dat westliche Europa un dat nördliche Amerika in Överfluß. Alleen dat Brot, dat se alle Daag achtlos wegsmieten doot, is een Vermögen.

Aver dat is doch blots möglich, wat bi uns de Industriebuern Schindluder mit de Natur drieben doot. Över dat Getreide rollt de Giftsprütt. De 'Massentierhaltung' — de Höll för de Tiern — is ohn Pharmazie nich möglich. Un kiekt wi in de Regale vun de de Supermärkte, findt wi knapp noch een Lebensmittel ohn künstliche chemische Substanzen.

Aver een Kost, de vull vun Chemie un Pharmazie stickt, sünd Grenzen sett. Kiekt wi uns um: Siet Antibiotika dat Höhnerleben in Käfige und een Schwienmast möglichmaakt, de an Tierquäleree grenzt, un över dat Getreide de Giftsprütt rollt, wat dat Korn sik nich mehr alleen gegen de Schädlinge to wehr setten kann, höört Krebskranke un Menschen mit allerlei Allergien to unsen Alldag.

Doch bi den scheben Blick op de Chemiekost mööt wi ok sehn un insehn, dat de ökologische Landbuu alleen de Menschen in de Wohlstands-Staaten nich mehr nährn kann. Also ohn Chemie un Pharmazie mussen ok bi uns wiß al Menschen hungern, de ärmsten wohl ok verhungern.

Wiß, wenn jede Mensch op dissen Globus een beten bescheiden leben un weggeben worr, wat he sowieso nich bruukt, kunn man veel Not linnern. Alleen disse Gedanke fangt mit een 'Wenn' an un is dorum ok blots een Gedankenspeel — ohn een Wert.

Keen Snack, Europas Riekdom hangt an sieden Faden. Wat wi as Wohlstandsbörger vergöttert, is brüchig. Wo wi minnachtig den Brotknust wegsmieten doot, loopt wi blind dörch dat Moor. Ohn Chemie kann ok dat rieke Europa sien Menschen nich mehr nährn. Ok de Meere, de siet lange Tied överfischt sünd, seggt uns, dat uns Kost mit jeden Dag wat knapper ward. De Chemiekost is dor blots een Notbrügg, de keen swoore Last mehr drägen kann.

***

Süht ut, as hett uns dat moderne Leben, as wi dat in de Industriestaaten vergöttern doot, sutje aver seeker in een Zwickmöhl rin manövereert. Leevt wi so wieder, maakt de Oogen dicht un denkt, dat de Herrn dat al maken ward, geevt wi de Kaar noch een düchtigen Schubs, de al siet Johr'n mit de armen Lüüd sutje bargdaal rollt. An End vun disse Fohrt aver liegt de Revolutionen, de Kriege un de Diktatoren up de Luer.

Stemmt wi uns aber — eh dat to laat is — mit alle Kraft gegen dat Afrutschen in dat Chaos, wat noch möglich ween schull, luert grote Schrumpfprozesse op uns, de bannig weh doon ward.

Dit predigt ja ok al eenkelte Politiker. Wenn se nu aver gläubt, dat de lütten Lüüd dissen Schrumpfprozess alleen to drägen hebbt, denn goht se op Wege, wo blots noch de totale Polizeistaat, de Bonzen un süm Riekdom schützen kann.

De Mensch dücht sik kloog. Aver wenn he denkt, dat he de Natur överlisten kann, denn irrt he. All de Geschöpfe op Eer sünd Grenzen sett. Leevt mehr Wesen op een Placken Land, as de Eer nährn kann, oder nimmt sik een Wesen, as de Mensch, mehr vun ehr, as em tosteiht, denn sett se sik to Wehr.

Man süht, ok de Fraag, ob de Eer noch mehr Menschen nährn kann, seggt uns, dat de Politiker Unsinn snackt, wenn se luthals schriegt, dat dat Land mehr Kinner bruukt.

***

De Mensch leevt nich vun Brot alleen, steiht in de Bibel. So is dat. He bruukt ok een Stück Natur um sik to, op dat he sik free bewegen kann, wenn sik in em een gesund Denken entwickeln schall.

Wi weet, sparrt man to veel Rötten in een to lütten Ruum, ward se unkloog, ofschonst se, vun Menschen fodert, as in een Aart Schlaraffenland leben kunn'n. De natürliche Utloop, sik free bewegen und dat Sööken na de nödige Kost fehlt. Se langwielt sik. De Folg is, de Trieb steigert sik unnatürlich, jede is de annere sien Fiend, se griept sik unsinnigerwies an un freet den eegen Nahwuchs.

Aver ok een Hund, de sien Leevdag an de Keed legen hett, süht in jeden fremm'n Menschen een Fiend, de sien lütt Riek to nääg kummt. He speelt unkloog, bellt blindwütig, un kunn he sik vun de Keed losrieten, worr he em an de Kehl spring'n.

Ok in uns Gesellschaft leevt Menschen, de vun den Alldag op de een oder annere Wies in een Art Rötten-Schlaraffenland rinn drängt worrn sünd. Aver ok Kinner, de mit so een Aart Keed um den Hals groot ward. Wat aver ut disse Menschen warrn kann, de in de Betonwüsten an Stadtrand un in de Problemstadtdele leben mööt, dor womöglich al opwussen sünd, dat seht, höört un leest wi alle Daag. Vandalismus överall. Keen Wand, de nich besmeert is, Stratenroov allerwegens, Kinner ward to Dood quält, Gruppen vun Halvstarke sloogt sinnlos Passanten tohoop, eenkelte loopt Amok.

Wiß, hett ümmer Menschen geben, de de Gebote und de Gesetze nich acht hebbt. Aver fröher weern dat eenkelte Fälle, vundaag is dat een Problem vun de Gesellschaft.

Un dormit wiest sik ok hier mang Wolken un Nebel een Naturgesetz, dat uns seggt: Jedeen Mensch bruukt Arbeit un Inkaam'n, schall he den annern achten un sien Rechte respekteer'n. Dat alleen gifft sien Denken un Doon een Halt. Je gröter de binnerste Halt in den eenkelten Börger, um so stabiler is de Gesellschaft, in de he leben deit.

Un denkt man disse Gedanken to End, kann man wohl ok segg'n: Dat Kind, dat morgen een nützlich Lidmaat in uns Gesellschaft ween schall, bruuk vundaag een Stück Land, op dat sik dat free bewegen un uttoben kann. Dorto ok Gesetze, de dat opden Weg in dat Arbeitsleben to Siet stoht. De junge Mensch will un mutt op al sien Wege föhl'n, dat he bruukt ward, dat he wat wert is.

In uns Trabantenstädte un Betonwüsten ut de Nahkriegstied aver leevt vele Kinner as de Rötten ohn een Utloop, as een Hund an de Keed. Op de Straten, op de fröher ok noch de Stadtkinner toben kunn'n, jagt nu de Autos. De Speelplätze sünd lütt un monoton. Al an den tweeten Dag gifft dat dor för de Kinner nix Niedes mehr to entdecken, un op de Grasflächen rund um de Hüüs dörfft se nich lopen.

Wer dat nödige Geld hett, dreiht disse Stadtdele so rasch as möglich den Rügg to. Torügg bliebt de Menschen, de jüst soveel verdeent, dat se sik wohl noch een beten modischen Schnickschnack leisten köönt, för den Rest aver vun de Hand in den Mund leben doot.

Rut ut de Stadt, een eegen Dack över'n Kopp un een lütt Stück Land, op dat man sik free bewegen kann, is denn ok de Droom von vele Menschen. Dat Umland vun een Stadt oder Karkspeel, op dat Menschen in Parzellen siedelt, is vundaag al vele mol gröter, as de Ortskern vör 50 Johr ween is. Un noch ünmmer ward buut un buut. Noch ümmer ward grote Flächen rund um de Orte as Buuland verköfft. Doch jedeen Stück Eer, op dat se vundaag een Huus buen doot, is togliek een Stück verlor'n Ackerland. Un ok dor stellt sik de Fraag, wo lang kann dat noch so wieder gohn?

Nu, dat weer een lütten Blick in de Welt, in de wi leben doot. Un disse Blick, de dörch keen Brill politisch infarvt is, lätt mi fragen: Is dat nich naiv un tiedblind, to gläuben, dat jede junge Mensch, de in Tokunft ut de School kummt, okeen Lehrstell oder sonst een Arbeit finn'n ward? Is dat naiv, to gläuben, dat dat ümmer noog Kost för de Menschen op Eer geben ward? Is dat nich naiv, to gäuben, dat man ok in Tokunft bedenkenlos een Stück Ackerland na dat annere dichtplaastern kann? Is dat nich naiv, to gläuben, dat man de Teken översehn kann, de uns segg'n schüllt, dat dor al toveel Menschen op de Eer leevt? Nu, Optimismus maakt dat Leben lichter. Een Zweckoptimismus aver, de verdrängt, dat uns Grenzen sett sünd — is gefährlich.

***

Politiker snackt veel. De, de regeert, wüllt ümmer dat Beste, de Opposition will alls beter maken. Wat aver notwendig to doon is, um dat Leben, uns Tohoopleben op gesunne Fööt to stell'n, snackt de Lobbyisten twei.

Vundaag leevt in Düütschland 11 Millionen arme Menschen. Menschen ohne een Tokunft. Bisiet stött un afschreben vun de Politiker, de as Handlanger vun de free-e Machtwirtschaft dat grote Wort snackt un de nieden Studien "vom Wachsen einer immer größer werdenden Unterschicht" as reine Schwartmoleree afdoon wüllt.

Kickt ik mi nu noch eenmol dat Bild an, dat sik över dat politische Doon in uns Land spegelt, denn kann ik blots beden: Leeve Gott, nu laat uns Politiker endlich ut dat warme Bett stiegen, in dat se, mit grote Diäten polstert, de Tied verschlapen hebbt. Denn sonst dörrft se sik nich wunnern, wenn unverwohrns de dörtiger Johrn wedder vör uns Döör stoht. Vundaag al sweevt de bange Fraag mang düstere Wolken över unsen Heven: Is Mecklenburg de Anfang vun uns Tokunft?