De Inkluschon

vun Wolfhard Sauerbrey

As jedet Johr, do keem op't nie
de Schoolrat wedder mol vörbi,
üm sik denn vun de lütten Göörn
dat een un anner antohörn,
un ob de Ünnerricht denn goot,
un ob de Lehrers spuren doot.
So keem he to Schoolmeestersch Pegel.
"Na", seggt he, "jümmers püük un kregel?
Mi schient, dat Se ehr Ünnerricht
doch nich so ganz der Norm entspricht.
Se maakt dat ja ganz goot; doch wat
is dat nu egens mit dat Platt?

Se maakt twaars allens an de School,
man — recht traditschonell ... un ool ..!
Ik segg ja nich — dat löppt verkehrt ...
bloots, dat Se hier keen Plattdüütsch lehrt!

Ik slah mol vör: dat warrt nu Tied,
un dat is egens längst so wiet.
Dor hebbt wi nu grad in düt Jahr
een fien Twee-Weken-Seminar,

dor gaht Se hen — un hebbt denn schon
allns för de Plattdüütsch-Inklusion!
Un denn — dat kriegt Se locker her —
hebbt Se twölf Stünn den Monat mehr."

De Schoolmeestersch sluukt tweemal dal
un seggt denn füünsch: "Nu hört Se mal:
Wat Se vun Inkluschon vertellt —
dat maak ik al — för gor keen Geld!
In miene Klass sünd veer Afghanen,
de kennt dat Düütsche blots vun't Ahnen,

denn seht Se veer Somali dort —
de sitt blots dor un snackt keen Wort;
twee lütte Russen hebb ik ok,
sünd ok woll nich besünners klook!
Un denn een Jung, de swaar behinnert,
wat nu den Ünnerricht ok minnert.

Un nu is mien Verdrederin
ok in ehr Mutterschaft noch binn',
dat heet: bi veertig Kinner lehren
mutt ik noch ölben integreeren.

De School maakt mi schon täglich platt:
Ik bruuk nich noch ne Spraak för dat!"

De Schoolrat sweeg een poor Sekunnen
un is denn achterüm verswunnen.