Europa — de Brüch
för Völker un Lannen.
Keen klogen Torüch —
dat liggt op de Hannen!
Statts Afgunst un Hassen:
Vertruuen schall wassen!
Europa, dien Tied...
un dat Glück di to Sied.

Weer dornig, de Stroot
dör Kriegen un Lieden...
Vull Nood un vull Blood
de Johren un Tieden.
Dat Elend to enden
un Freden to spenden:
Europa, dien Tied...
und dat Glück di to Sied.

För Völker een Land —
dat schall dat nu gewen.
Dor is nu een Band:
"Tosomen to lewen."
De Tokunft to schmeden
ut Recht un ut Freden:
Europa, dien Tied...
un dat Glück di to Sied.

Europa fangt an...
De Geist mutt dat richten
— bringt Wunner tostann —
de Veelfalt to schlichten.
De Geist mutt sick rögen,
de Velen to Segen:
Europa, dien Tied...
un dat Glück di to Sied.

Freid is dor, beschwingt de velen,
för Europa singt een Chor.
Völker wüllt de Tokunft delen,
Fredenstied ward wiedhen wohr.
Sünd Gedanken, bringt tostannen —
alle Welt hett lang op tööwt:
De Verbund vun vele Lannen,
wo se Recht un Freden ööwt.

So lang deelt un so veel Bangen:
Oost un West — in Hass verklemmt.
Freden heet dat groot Verlangen,
man de Minschen weer'n sick frömd.
Gier un Afgunst, all'ns dorgegen,
dat Europa enig stunn
un to Recht un Glück un Segen,
to Vernunft un Insicht funn.

Fallt de Grenzen — brökelt Muuern,
dämmert uns een anner Tied.
Recht schall wassen un schall duuern;
un de Rundblick ward uns wied.
Freid is dor, schafft niee Leeder,
de vun Brückenschlag vertellt:
Frömde Lüüd ward Süstern, Bröder
un en Vörbild för de Welt.