Överraschung an'n Wiehnachtsavend:
Snee-Igel

vun Antje Heßler

"Kiek mal, wat dat sniet," so keem mien Mann vun't Inköpen na Huus. Mütz un Mantel vun em weern vull Snee. He sehg enen Sneemann liek. Nadem he den Snee afkloppt harr, keem he in't Huus. "Wenn dat so wieder geiht, sünd wi bald insniet. Denn kriegt wi dütt Johr villicht endlich mal witte Wiehnachten", freu he sik. "Dat is ja blots noch en Week bit Wiehnachtsavend!"

Goorn in'n Snee

Woneem keen Snee liggt, is de Kees licht to finnen

Wi freu'n uns över dat Sneedrieven. Ik müss aver glieks an de armen Deerten dinken. För de Vagels harr'n wi en Vagelhuus. Aver wie sull de lütt Swienigel ut den Knick dörch den Snee över den Rasen na de Terrass kamen? He weer sünst jeden Avend bi uns. Noch leeg nich alltoveel Snee. Egentlich sull he al lang in sien Winterbett liggen un slapen. Aver he harr wull ümmer noch nich noog Fettpulster ansett.

As ümmer heff ik Foder för den lütten Swienigel utleggt. Wi harrn wenig Höpen, dat he kümmt. In de Schummertiet hebbt wi lang na em utkeken. Aver wohrhaftig keem he later ünner de Büsch na baven. In den eersten Snee hett he sien Footspoor'n trüchlaten.

De Igelpoot in'n Snee

Annern Dag weer dat bannig kolt. Un wedder fung dat an to snien. Nu leeg de Snee tominnst al twintig Zentimeter hoch. Dat kunn de lütt Swienigel doch nich schaffen! Liekers heff ik wedder Foder för em utleggt. Aver an annern Moorn leeg noch allens up de Terrass.

Ünner't Vagelhus liggt jümmer wat

"Seker hett he sik nu to'n Winterslaap in sien Bett verkropen", trööst mi mien Mann. Ümmer wedder keek ik in de Schummertiet na em ut. Aver dor weer nix to seh'n.
So keem de Wiehnachtsavend ran. Ik wöör an't Telefon ropen un mien Mann keek nochmaal över dat Balkongitter daal up de Terrass. "Du musst gau kamen", reep he mit hoge Stimm, "de Swienigel is wedder dor!" "Dat glööv ik nich", reep ik un leep mit dat Telefon up den Balkon. De Swienigel weer nich mehr to sehn, aver in den Snee harr he sien Sporen trüchlaten.

Gau leep ik na ünnen un heff em Foder hindaan. Na'n poor Minuten weer he wedder dor un hett sik den Buuk vullhaut. Sienen Döss hett he mit andauten Snee löscht. Dat Water in de Vageltränke weer to Ies froren un mit Snee todeckt. Dor hett he sünst ümmer den Döss löscht. Noch en poormaal keem he an düssen Avend up de Terrass. Ümmer hett he sien Footsporen trüchlaten.

Dat weer för uns en richtig Wiehnachtsgeschink. De lütt Swienigel is vun dor wedder jeden Dag to uns kamen. Wi hebbt uns fraagt, of so'n lütten Swienigel ok Glück in't niege Johr bringt? Vun de lütten Swien seggt man doch, dat se för dat tokamen Johr Glück bringt.

Up de Terrass

Aver of dat för den jungen, lütten Swienigel goot is, dat he noch ümmer keen Roh funnen hett? De Öllern hebbt al lang ehr Winterbett upsöcht un liegt in depen Winterslaap. De Vadder geiht oftins al an Anfang vun den Oktobermaand to Roh. Modder hett dörch de Pleeg vun ehr Kinner veel Fett verloren un söcht sik noch ehr Freten. Se bruukt noch wat Tiet, dormit se för den Winterslaap noog Fettreserven ansett. In den Nevelmaand geiht se denn meisttiets ok in ehr Winterbett. De Jungigel söökt oft noch bit in den Dezember na Foder. Se hebbt noch nich dat nödige Fett för den Winterslaap. Man kann meist seggen: Se kaamt vör Hunger nich in den Slaap!

De Winterslaap vun de Swienigel hangt nich blots vun de Johrestiet af. De sieden Temperaturen twischen 6° un 12° laat em ok al fröher mal in en lichten Slaap fallen. Wenn he denn wedder in Gang kümmt, verbruukt he veel Energie för den Stoffwessel.

He tellt to de Insektenfreter. De sieden Temperaturen hebbt wi hier bi uns meisttiets twischen den Nevelmaand und den Märzenmaand. In de Tiet findt he in de Natuur keen Insekten, de up sien Spiesplan staht. Dor höllt de Swienigel Winterslaap.

He weet sik to helpen un senkt de Körpertemperatur ganz eenfach af. Fallt in en Oort Starre un rullt sik in dat goot un warm utpolstert Winterbett tohoop. So verslöppt he ganz eenfach de kole un düster Johrestiet.

Bi'n Naver in en komodige Holtkist

Unsen lütten Swienigel hett noch nich noog Fettreserven. De Hunger dreev em ümmer wedder up uns Terrass. So versöökt wi em mit uns Foder to helpen. Bit vör'n poor Daag hebbt wi aver böös Bang hatt, dat he nich över de kole Johrestiet kümmt.

Unsen lütten Swienigel hett aver glieks an'n eersten Dag in't niege Johr groot Glück hatt. Uns Navers hebbt em in Pleeg nahmen. He mutt nich mehr in de Küll dörch den Snee up de Terrass lopen. In en groot Holtkist mit Zeitung un Tüüch utpulstert hett he sien Bett funnen. De Pleegöllern wüllt em fodern un bi sik behollen, bit he goot 600 Gramm up de Waag bringt. He wiggt in'n Momang blots goot 300 Gramm! — För mi is dat ok en Glück, dat ik den lütten Swienigel besöken kann un in gode Hannen weet. Villicht hebbt wi tohoop för dat tokamen Johr n'beten Glück!