So'n poor Daag an enen See in uns' Land, dat is en feine Saak. In en lütte Stünn büst du dor, packst de Reis'tasch ut, un de Ferien fangt an. Ünnen an't Över köönt wi noch en beten in de Sünn sitten, de langsam versacken deit. De Wulken faarvt sik rosa, root, meist lila, jümmers anners. Düüster is dat noch lang nich, "uns" Slott, up de anner Siet vun'n See, is noch goot to sehn.
Nu kaamt de Göös in'n Gang vun dor över, vun de smalle Insel. In'n groten Swarm, as so'n Kiel, fleegt se över uns weg, jümmers mehr. Un Larm maakt de! As harrn se sik veel to vertellen.
Wat is dat nu? Wedder so'n Swarm, man disse swatten Vagels haut so swoor mit de Flünken, un vertellen doot se nix. Dat sünd de Kormorane. Dor gifft dat ok en Barg vun.
Ünnen up't Water, dor striedt sik de Zappen. Mit'n krummen Puckel un veel Spektakel suust se up'nanner to. De köönt würklich över dat Water lopen. Dull!

Beten wieder achtern is ene Haubentaucher-Mudder an't Öven, se bringt ehre veer Jungen dat Dükern bi. Nu is een weg, nu twee, nu all fiev. Un nu - swupp, swupp - sünd se all wedder dor.
Ganz vörn swömmt Mudder Swaan mit enen Lütten. Feddern hett de Lütt noch nich, bloots Dunen, man he is al so groot as de Aanten. Vadder Swaan lett sik ok mal sehen, man meist swömmt he sienen egen Weg.
De Swulken suust fix üm uns rüm, man ok de Mücken. Dat warrt Tiet, dat wi na binnen gaht.

An'n annern Dag regent dat, vun'n Balkon köönt wi liekers sehn, wo't utsüht up'n See. Dor is een mit'n Boot buten. Dröven, up de Wisch, staht brune Köh. De Göös, de Zappen un Aanten, all sünd se dor. Blots Mudder Swaan is alleen, dat Lütt is nich to sehn. Dat is ok nich wedder kamen. Wenn dat noch lütter west weer, seggt de Lüüd ut dat Dörp, denn kunn't sien, dat de Heek dat haalt harr, man so hett de Voß sik dat wohl grepen.
Hm, - för'n Oogenblick kümmst' denn in't Grüveln.
Avers gegen den Avend to keek de Sünn dörch de Wulken, de faarvt sik wedder rosa, root, meist lila.
Dat is schöön, dat Kieken över'n See.