Nu liggt de Sommer in de letzten Tögen. De Sünn schient noch warm, avers se steiht nich mehr so hooch an Heben.
De Swolken träneern all vör de Reis na Süüden. Un de Adebars warrn ok unrohig. De Jungen köönt alreets goot fleegen. Nu geiht dat na Afrika. Uns Amseln un ok de Rotkehlchen un Gartenrotschwänze un noch so'n paar anner treckt ja in letzte Tiet överhaupt nich mehr weg, de blifft bi uns in Norden. De fritt nu in Winter eenfach Beeren un Körner un se finn' ja ok meist noog davun. Tominnst is bi uns keen Minsch, wo de lütten Vagels op'n Liem fangen un eten will, as dat in Italien is. Igitt, so'ne Lüüd mag ik nich lieden!
Avers de Weg för de armen Vagels henn no'n Süüden, wo dat in Winter noog Foder gifft, warrt jümmers wieder. De Sahel-Zoon in Afrika warrt dröger un breeder un de Vagels mööten noch gröttere Stremel flegen, üm in een Land to kamen, wo se Foder finnen. Veele vun de lütten Pieper sind all darbi verhungert un verdörst.
Weet een dat? Villicht warrt dat in'n paar Johr gar keen Togvagels mehr geven. Dann sind se all dood bleven. Oder villicht blifft se ok bi uns. Dat schull mi frein!

Nu gifft't all riepe Plummen! Dat is een Teken, dat de Harvst da is.
Se smeckt ja'n beten na Water, avers dat is ja keen Wunner bi den veelen Regen in verleden Sommer.
Dat hett ja regent, as keen Minsch, so olt as he ween mag, dat je belevt hett.
Un dat Hochwater in de Strööm, sowat heff ik noch nie nich sehn. Slimm is dat west! De armen Minschen, de dor an de Strööm wahnt hefft! De möten meist noch mal vun vörn anfangen, wenn se dat överhaupt noch köönt.

Ja, de Wetenschapler hefft lang noog snackt, de Lüüd schulln vernünftig mit uns Eer un all de Planten un Deerten un ok mit dat Water ümgahn, avers wokeen hett denn da toheurt? Dat is doch so lang all goot gahn un is nix passeert. Wat schall dat grad in düssen Johr passeern? Kanaleseern heet de Devies vun de Grootköpp. Avers wo schull dat veele Water denn so gau hen, wenn dat keen Platz hett? Nu hefft wi de Reken kregen. De Schaden is groot.
Dat is so trurig, da kann een 'n heelen Dag weenen un quesen.
Wat köönt wi in tokamen Tieden beter maken? Dat is wiß nich licht un dat weet nu op'n Stutz ok keen Minister un keen Präsedent.

Ik meen, nu is tovörderst mal richtich Wind neudig, üm all dat veele Water wedder optodrögen. To'n Glück gifft dat tomeist noog Wind in Harvst.
Un denn speelt de Göörn, un nich bloots de Göörn, in September meist mit ehrn Draken op de afeernt Feller un op de Wischen oder an'ne See.
Villicht deiht een dat ja ok dit Johr. Ok wenn dat noch so veel Truer gifft. Dat Drakenstiegen is so scheun!
Hui, wo he in de Luft dümpelt un krüselt! Un Batz! - liggt he wedder op'n Acker. Nochmaal verseuken. Nu geiht dat all beter! Süh, nu steiht he dor baben an'n blagen Heben. Ja, da mag ik ok geern bi tokieken. Een vergitt sien Sorgen, wenn de Draken mit sien Steert slingert, meist as'n Hund, de sik freit. Hebbt se dat Bott vun den Draken maal in de Hann' hatt, un hefft Se föhlt, wat Knööf de Wind hett?
He hett orrnlich Knööf. Veele Lüüd sünd dörüm all in oole Tieden op de Idee kamen, se to nütten. Windmöhlen geev dat lang överall op de Welt. De kennt wi goot.

Wenn Se hütigendags över Land fohren, denn stahn dor in de Wischen un Feller överall un jümmers mehr groote Windröder. Dor kann een nu so oder so över denken, avers ne gode Sak is dat seker, ok wenn se 'n beten luut brummen dän. Ok vör de Vagels sind se 'ne Gefohr, avers dormit mööt wi leven, denn de Röder makt ja för uns elektrischen Stroom, sünner Kahl, sünner Atomkraff, eenfach mit den Wind, de all Daag weiht, maal stief, maal mau.
Is dat woll en Weg, üm en Stück beter mit uns Eer klartokamen?
Da schulln wi wirklich maal över nadenken. Villicht, ja villicht lehrt ja de Vagels, mit disse niege Gefohr ümtogahn. Se sind ja plietsch. Een dröff de Hoffnung nie nich verleern.

Wenn Se nu mit Ehrn lütten Jung oder Ehr Deern een Draken stiegen laten, dennso wünsch ik Se veel Spaaß un 'nen gooden September-Maand. Eernten Se scheune Plummen un roode Appeln un geele, seute Beern un veele Kantüffeln in Ehrn Goorn, un frein Se sik, wat de groote Eer uns lütte Minschenkinner all de Johren jümmers wedder schenken deiht.

Poor Weken is dat her, da seggt een to uns' Opa Harms: "Meenen Se nich ok, de Minschen sind doch de Kroon vun de Schöppung, nich?" Dat sitt een jümmers wedder!
"Ja," hett Opa mit'n Grientje seggt, "dat stimmt! Uns Herrgott hett uns Minschen de heele Eer un all ehr Kreatuurn anvertruut! Wi sind Keunigskinner, avers wenn ik an Ehrn Heuhnerstall denken do, dennso begriep ik, worüm de Kroon bi Se nich mehr richtich blänkern deiht."
De Mann güng mit 'ne füünsche Snuut weg.

Avers dann heff ik bi mi sülvst simmeleert. "Opa," heff ik seggt, "de Kroon vun'ne Schöppung? - Da mööt wi uns woll noch bannig anstrengen."

Een wunnerbaren, gollnen Harvstmaand

wünscht Se Ehr Sünnschienkieker.