Fröhjohrstied — Storkentied

vun Karin Albrecht

Ümmer, wenn de April neeger keem, gäw dat up unsen Buernhoff so 'ne gewisse Unruh.

Grotvadder, Grotmudder, miene Öllern un ok wi Kinner hebben dagsoewer woll so teihn, föfteihn Mal de Hand oewer de Oogen leggt un an'n Häwen un up't Schünendack käken.

Wo bliwwt he denn?

Ok uns Nahwersch froeg oewern Tuun: "Na, de Ad'bor lött sick dit Johr woll noch 'n bäten Tiet? Is jo ok noch bannig kolt." So güng dat mitunner twee Wochen lang.

Un mitees wier he denn dor!

Wenn wi Glück harren, sehgen wi em kommen:
Ut grote Höcht leet he sick sachten deeper un deeper glieden, trög elegant een poor Runden oewer de Schüün un sien Nest un mök 'ne gekonnte Landung.
Dunn leeg he den Kopp torüch un klappert 'ne lange Tiet lang. Un bald dorup noch ees un noch ees.
Dat wier, as wenn he uns all tosamen sien "Goden Dag, ok!" seggen wull.
Alle Johr stünnen wi still un staunten em wedder an, den schönen, groten, stolten Vagel.
He füng ok glieks mit sienen Fröhjohrsputz an un richt' dat Nest för siene Fru. De keem 'n poor Dag späder.

Uns Oma säd dunn ümmer:"So, nu sünd wi wedder komplett. Nu ward't bestimmt bald Sommer. Un ick ward endlich dat oll Rheuma los!"