De Iritsch

vun Inge Weiland

Iritsch, ok Irlitz, Hänfling.
Dat gifft den Blaag-Iritsch, Geelbost-Iritsch (Geelgöschen), Grau-Iritsch un Gröön-Iritsch.


Üm disse Tiet rüm vörig Johr
harrn wi twee lütte Gäst.
Bu dor en Iritschvagelpoor
graad vör uns Köök sien Nest.

Wi sehgen ehr to'n eersten mal
in uns Kastangel sitten.
De Telgen swüngen up un dal,
se seten dor un wüppen.

He

Nüüdlich weern se antokieken.
De lüchen rode Boss harr he
un up 'n Kopp en roden Striepen.
Bruun in bruun, dat weer se.

Ieverig se diskereern,
ehr lütten Snaveln stünn'n nich still.
De dore Wind kunn beid nich stöörn.
Miteensen aver harrn se't hild.

Se flögen hooch un kurven denn
achtern an uns Huus bilang,
wohl teihnmal güng dat her un hen.
Naast weern se üm de Eck togang.

Se

Un ümmer noch se swadroneern
— wo hiddelig dat klung! —
dörch 't apen Finster kunn 'n wi 't höörn:
Se harrn ehrn Nestplatz funn'n!

En Mispelbusch nu visenteern
Iritschfru un Iritschmann.
Un as se sik denn eenig weern,
füngen se mit't Buun an.

Mispel

Mit Sprock un Gras un Moos un Wull
un wat se sünst noch bruken.
Wovun keeneen wat marken sull,
in de Kastang se sik rin huken.

Se passen up wohl ganz genau,
wat üm ehr rüm passeer.
Un weer de Luft denn rein, se gau
huschen in den Busch, wo ehr Versteck in weer.

Twee, dree Daag duur dat so,
dor harrn se ehr Nest trecht.
Nu keem se blots noch af un to.
Wi frögen uns: "Wat se wohl Eier leggt?"

Dat dee se ok. Wi funn'n 't rut
so na en lütte Week.
Dor flöög he blots alleen noch ut.
För uns stünn fast: Fru Iritsch seet!

Un uns lütt Vagelmann, so tru,
bleev ümmer in de Neeg vun ehr.
Mal süng he wat för siene Fru,
mal fleit he ehr wat vör.

He

Ok much se vun em fodert warrn,
un dat all Stünnstiet geern,
wat Iritsche so an sik harrn,
wenn se bi't "Nestern" weern.

Wohl an de teihn Daag kregen
wi ehr kuum to sehn.
Denn dee se weller flegen.
— De Jungen müssen utbröcht ween.

Ehrn hungrig Nawuss to versorgen,
dään beid sik bannig afmarachen.
Dat güng al los an'n fröhen Morgen,
laat an'n Avend se noch ranschaffen.

Nestlinge

Vun ehre Kost sull jeedeen weten,
dat rieklich Samenköörn, fien un möör,
un vun Flegenfleesch en beten
för't Iritschkind an'n besten weer.

De Iritschkinner wassen sull'n!
Wi freun uns al up disse Göörn,
un wi ehr furts bekieken wull'n,
wenn se denn flügge wörrn.

Aver't leep anners, as wi dachen.
En Morgen ganz ahn Iritsch keem.
Harrn de sik afsett, so ganz sachen?
Or leten se sik bloots nich sehn?

Iritsch in't Loof

För uns weer't en bedenklich Saak.
Harrn de Katten un de Hunnen
or dat drieste Elsternpack
nu doch den Nestplatz funnen?

As länger dor nix dee sik rögen,
wi luurn in dat Buschwark rin.
De Telgen wi na ünnen bögen,
rein gor nix weer dor bin.

Keen Rest vun'n Nest, keen Schell, keen Feller —
hölln uns de Vagels so vernarrn?
Dat Sluuplock kennen wi doch weller!
Wo de wohl blots ehr Nest buut harrn?

En poor Daag later, wat'n Wunner,
bemarken wi de Iritschen.
Vadder, Mudder un fiev Kinner
Bi uns' Lärkenboom langwitschen.

Jungdeert

Dank Gott, se leven also doch!
In unsen Goorn, dor drepen wi
So männich schönen Dag ehr noch,
bet de Sommer güng vörbi.

Nu warr't al weller Fröhjohr,
un wi denken an de lütten Gäst,
an dat Iritschvagelpoor,
dat bi uns harr buut sien Nest.

Wo wi so veel Freud an harrn!
Wat se sik wohl up uns besinnen?
Sull dat dit Johr ok wat warrn,
dat se den Weg to uns herfinnen?

He


Billerhenwies:
Fotos vun't Männchen: Mindaugas Urbonas/Wikimedia Commons
Foto Weibchen: Tebdi/Wikimedia Commons
Foto Nestlinge: Yerpo/Wikimedia Commons
Fotos Männchen in't Loof: Maren Winter/Wikimedia Commons
Foto Jungdeert: Tocekas/Wikimedia Commons

8.3.2009


na baven