vun Silke Frakstein

He steiht vör uns Kökenfinster. En Barkenboom. Un ik frei mi, dat ik as Morgenmuffel Tiet un Roh heff, mi allens antokieken.
Wat tummelt sik dor blots allens in den Boom. Katteker, Duven, Boomhacker, Meeschen, Eekheckster un — wenn dat bannig koolt — is, Kramsvogels.

Op de annere Siet vun uns Wohnung steiht de Eek, siet 50 Johren.
An'n scheunsten antoseh'n is se in'n Harvst. Bruun, gülden lücht se uns in't Hart. Un wi weet ok, wo dat Wedder warrt. Kümmt de Snee, orrer nich.

Dat gifft en Geschicht vun enen Buurn un den Dübel:

Versprich mir deine Seele, sprach der Teufel, und gib sie mir im Herbst, wenn in diesem Wald keine Blätter mehr an den Bäumen hängen!
Die Wochen und Monate vergingen und der Herbst färbte das Laub.
Die ersten Nachtfröste kamen und holten die Blätter von den Bäumen.
Das bemerkte der Teufel und verlangte die Einlösung des Paktes.
Der Bauer sah sich hilfesuchend um und bemerkte, dass noch vertrocknetes
Laub an den Bäumen hing. "Du kannst meine Seele nicht haben, die Eiche trägt noch ihr Laub."
Zornig kletterte der Teufel die Eiche hoch und hieb mit seinen Krallen auf die Eichenblätter ein.*

Mien Weg no'n Markt geiht dörch dat Niendorfer Gehege. Jeedeen Dag is anners. De Bööm vertellt mi, wat allens passeert is. Wenn dat regent hett, rüückt dat ut alle Ecken. De Bläder raschelt, de Druppens fallt dool un de Vogels mookt Konzert.

In de letzte Tiet weer dat Gehege bannig vull. Klor, wo schüllt de lütten Kinner ok hen. Överall sünd lütte Hütten, de se opstellt hebbt, to sehn un bi jeedeen Wedder sünd de Lütten dor togang. Speelt mit Baggermatsch, wöhlt in de Eer, sünd schietig vun boben bit ünnen un lacht un freit sik. Allens ganz normal.

De Groten köönt so wat nich mehr. Se bruukt ene/n Coach. Un de vertellt jem denn, wat de Mensch so bruukt, üm sik vun binnen to bekieken.

Enen Boom muttst du di utsöken un umärmeln. In de Eer rümkleien, gaaaanz deep Luft holen, de Bläder in de Luft smieten un ahhh un ohhh seggen. Un denn geiht di dat good.

Villicht hett Corona ok gode Sieden un de Lüüd denkt mol wedder an de Ümwelt un wo wichtig dat is, ehr to plegen.

Ik bruuk keenen Coach, ik kann dat allens alleen. Ik heff mienen Stammboom. — Ne, ne keen Bang. Ik vertell nix vun mit Fomilie. Ofschoonst dat ok bannig veel Text geev. Ne, wenn mi dat op Wannerweeg orrer sünstwo to vull is, wiel de Lüüd nich verreisen un veele annere Soken ok nich moken köönt, sett ik mi op en Stück Braakland ünner mienen Stammboom.
Vogelkonzert un Plüschmors en ganzen Barg.
Ik wöhl ok nich in de Eer un smiet ok keene Bläder in de Luft.
Ik sitt man blots ganz ruhig ünner den Boom — un bün selig.