Carl Schöning (1855 - 1925)

Pingsten


Wat gahn de Klocken doch so söt?
Dat is jo Pingsten hüt!
De Backen gläuhn, hell strahlt dat Og',
Wenn't in de Welt rin süht.

Un Rauh un Freden weiht di an,
Wenn Pingsten alles grön;
De Hoffnung spannt ehr Segel up,
Wiest di een Land, so schön.

Un wo du geihst, röppt de Natur:
"Nu kiek doch mal de Pracht!"
Du müst as Iesen sien un Steen,
Wenn di dat Hart nich lacht.

"To Pingsten", seggt de kranke Mann,
"Denn bün ick wedder god!"
Un Hoffnung treckt in't Hart herin
Un giwt em frischen Mot. —

"To Pingsten", seggt de Schipperfru
Un kiekt up't wille Meer,
"Denn bringt ut't wiede Land de Wind
Mien' Mann mi wedder her."

"To Pingsten", seggt de smucke Dirn,
"Denn sall de Hochtied sien;
Denn is mien Fritz, mien gode Fritz
För't ganze Lewen mien!" —

Up Pingsten hofft so mennigeen
Un folt't to Gott de Hänn',
Un wer nicks miehr to hoffen hett,
Bidd't üm een selig Enn'.

Un wenn denn Pingsten up sien Graw
Veel schöne Blomen bläuhn,
Denn reden se so vull, so lud,
Dat wi uns wedderseihn. —

Wat gahn de Klocken doch so söt?
Dat is jo Pingsten hüt!
Un Pingsten is in't ganze Johr
De schönste, schönste Tied!


Foto vun Karin Albrecht


trüch


na baven


na't Flack

na de Startsiet