de pappelbläer
höört nich na holt un eer, na düsse sphäär;
se höört na'n heven;
na em seht wi ehr, fallt se dal, hoochsweven.

verbiestert staht de barkenbööm,
as harrn se nie en harvst nich sehn,
tuustig, unkämmt un fluffig.
de telgen staht ehr all tohööcht.
och lüttje meeschen, kaamt un flöögt
hier mang, un putzt de telgen schöön,
maakt allens püük un tuffig.

in'n harvst, de grote märkenstunn,
vertellt de lütte plöterbrunn
vun'n groten park, 'neem he in stunn,
vun dusenduneen sommernacht
in de he sprüht, in de he wacht
un spegelt hett in'n watergrunn...
in't märkenland, dor weer dat so!
— dat aantengröön krüppt sachen in de runn
un deckt sin plötern to.

ole militäärs

staht strack, ji maten! nix wieswarrn laten
vun'n dood, de in de knaken sitt;
böört hooch dat hoofd, hollt fast dat loof
denn kriggt't nüms mit —

dat wi al möör sünd, sachtens seek;
de lange proov, de op uns töövt,
en winter, kümmt, un keeneen weet
wat he dat enn beleevt...

kopp hooch, ji maten! pielop! staht
man jümmer praat.

dat geheimnis is: merrn in't hart
de immergröön; un merrn in't immergröön
verletzlichkeit, en starven un verblöhn.

den holtappeltwieg swiestert de raps in't ohr
dat märken vun't blöhn —
"is würkli wohr!"
he kann't ni glöven —
he warrt dat beleven.
schast sehn.